her insanın affedilmeye muhtaçlığı vardır. Hatalı olmasıyla da ilgili değil; suçlanmasından ve hatalı hissetmesinden. Üstelik suçlanmak için de öteki birisine gerek kalmıyor. İnsanın kendisi, kendine bu bahiste ziyadesiyle yetiyor. kimi vakit fazla bilir geliyor. kimi birtakım bu insanî hasletler insanı zorluyor. Yani beşere “insanlık” ağır geliyor.
Affetmek içerleme ya da öfke hislerini bırakmak biçiminde tanımlanabilir. Buradan söyle bir mana çıkıyor;
Aftan daha sonra birtakım hisleri tutmamak gerekir. “Kendime küstüm” dediğimizde ne yapacağız? Yanı kendimizi suçladığımızda da kendimize kırgın olduğumuzda, kendimize kızgınlığımızı da içerlememize de küskünlüğümüze nasıl yaşayacağız? Küskün bir biçimde kendinle yaşamak kolay olmuyor.
bu biçimde diyoruz ki kendimi suçlamayayım. “Kendimi suçlamayacaksan bu biçimde sen de suçlanacak şeyler yapma” diye kendimize söylenirken kendimizi buluyoruz.
Kendimizi affetmek için bir dizi süreç gerektiğine kanaat ediyoruz:
“Önce kendini suçlayacak şeyler yapma hatta mümkünse yanılgı yapma. bu biçimde olursa kendini suçlamazsın. Artık kendini sevebilir, kendini koruyabilirsin.” Kendimize bunları demek hissetmeyi bırakmış olmak demek olmuyor. Nerede takılıp kalıyoruz?
Hisleri kenara bırakarak devam etmeyi beklemek insanî hasletlerimize uymuyor. Hislerimizin tabiatına muhalif bir çaba. Hissetmemeyeyi çalışmak hissetmeyi engellemez. Affetmek duygusal değil eylemseldir. Hisleri bırakmadan hislerimizle yaşamaktır. Kızgın ve küskün birine kızmak nasıl bağlantıyı güzel yapmıyorsa kendimize kızgın ve küskün olduğumuzda da kendimizle kızarak barış ve huzur ortasında yaşayamıyoruz.
Okumaya devam et...
Affetmek içerleme ya da öfke hislerini bırakmak biçiminde tanımlanabilir. Buradan söyle bir mana çıkıyor;
Aftan daha sonra birtakım hisleri tutmamak gerekir. “Kendime küstüm” dediğimizde ne yapacağız? Yanı kendimizi suçladığımızda da kendimize kırgın olduğumuzda, kendimize kızgınlığımızı da içerlememize de küskünlüğümüze nasıl yaşayacağız? Küskün bir biçimde kendinle yaşamak kolay olmuyor.
bu biçimde diyoruz ki kendimi suçlamayayım. “Kendimi suçlamayacaksan bu biçimde sen de suçlanacak şeyler yapma” diye kendimize söylenirken kendimizi buluyoruz.
Kendimizi affetmek için bir dizi süreç gerektiğine kanaat ediyoruz:
“Önce kendini suçlayacak şeyler yapma hatta mümkünse yanılgı yapma. bu biçimde olursa kendini suçlamazsın. Artık kendini sevebilir, kendini koruyabilirsin.” Kendimize bunları demek hissetmeyi bırakmış olmak demek olmuyor. Nerede takılıp kalıyoruz?
Hisleri kenara bırakarak devam etmeyi beklemek insanî hasletlerimize uymuyor. Hislerimizin tabiatına muhalif bir çaba. Hissetmemeyeyi çalışmak hissetmeyi engellemez. Affetmek duygusal değil eylemseldir. Hisleri bırakmadan hislerimizle yaşamaktır. Kızgın ve küskün birine kızmak nasıl bağlantıyı güzel yapmıyorsa kendimize kızgın ve küskün olduğumuzda da kendimizle kızarak barış ve huzur ortasında yaşayamıyoruz.
Okumaya devam et...