Ev
Kültür
Devlet Operasında Strauss’un “Daphne”si: Ağaçlarla erkeklerden daha iyi
En azından müzikal olarak tatmin edici bir yapım: Romeo Castellucci, Devlet Operası’nda Richard Strauss’un “Daphne”sinin üzerine kar yağdırıyor.
Devlet Operası’nda aynı adlı yapımda Daphne rolünde Vera-Lotte Boecker.Monica Rittershaus
Staatsoper Unter den Linden’in yeni “Daphne”siyle ilgili son derece can sıkıcı olan şey, yönetmen Romeo Castellucci’nin hiçbir şey ortaya koymamış olması değil, her şeyden önce ortaya koyduklarının bu operanın içeriğini ve potansiyelini gizliyor olmasıdır. Aralıksız 105 dakika boyunca sahneye bir ton teatral kar damlıyor ve Richard Strauss’un bu son çalışmasına ilişkin ilginç olan her şeyi gömüyor. Şık görünüyor, atmosferik olarak alacakaranlık veya şafak gibi aydınlatılıyor, ancak parça hakkında bir düşünce olarak, Daphne’nin güzel bir şekilde telaffuz ettiği ve erkek kardeşi gibi seslendirdiği solmuş küçük ağaç kadar yetersiz. Bunun için bravolar vardı.
Joseph Gregor, librettosunda Daphne hakkındaki tüm efsanevi gelenekleri bir araya getirmek istedi. Öte yandan Strauss, psikolojik yorumlama ve dramatik düğümler için bastırdı. Sonuç, drama içermeyen, ancak doğal bir yorum için yeterli içerik ve tutarsızlığa sahip, hitabet bir operaydı. Hikaye dışında – erkeklerle olmaktansa ağaçlarla olmayı tercih eden ve onun arayışlarına direnerek Apollo’yu çocukluk arkadaşı Leucippus’u yok etmeye ikna eden genç bir kadın hakkında -: bu eğitici parça, bu zarif müzik nasıl? birlikte, İkinci Dünya Savaşı’nın patlak vermesinden hemen önce mi ortaya çıktı? Daphne’nin insan dünyasından çekilmesi, sonraki Kristina Söderbaum filmlerinin gerçeklerden kaçışını yansıtıyor mu? Strauss’un klasisizminin Nazilerinkiyle ne ilgisi var, kendisini onların şiddetli stilistik jestlerinden insancıl bir geri çekilme olarak mı görüyor?
Bu tür gerilimler, Castellucci’nin monoton sahne metaforu tarafından emilir. Daphne’nin çamaşırhaneye kadar bu manzarada soyunması, beyaz ceketlere sarınmış hemcinslerinden farkını gösteriyor olabilir ama bu toplumda başka neler olup bittiği tespit edilemez. Dionysos onuruna bir dizi yüzük ve kartopu savaşı ile bir festival kutlanır – sarhoşluk tanrısı uyuyakalırdı. Castellucci’nin program kitapçığında iklim değişikliği ile ilgili metinlerinin olması eğlenceli: örneğin, kurumuş ağacın yorumlanması meteorolojik gerçeklerle hallediliyor.
Müzikal olarak, özellikle de Vera-Lotte Boecker’in genç ve ışıltılı Daphne’si sayesinde, aynı zamanda devasa tümcelerine son derece kendinden emin bir şekilde hükmediyor, Anna Kissjudit’in arkadaş canlısı, mırıldanan Gaea ve Magnus Dietrich’in tamamen lirik ve karakterli Leukippos’u sayesinde. hafif olarak reddedildi. Thomas Guggeis, Staatskapelle’den çeşitli renkler ortaya çıkarır ve ekonomik vurgular belirler, ancak güdüsel ağ onun için bir çalılık haline gelme eğilimindedir, bu da büyük yayları açmayı zorlaştırır.
defne Devlet Operası yine 23 Şubat, 2, 5 ve 9 Mart’ta
Kültür
Devlet Operasında Strauss’un “Daphne”si: Ağaçlarla erkeklerden daha iyi
En azından müzikal olarak tatmin edici bir yapım: Romeo Castellucci, Devlet Operası’nda Richard Strauss’un “Daphne”sinin üzerine kar yağdırıyor.
Devlet Operası’nda aynı adlı yapımda Daphne rolünde Vera-Lotte Boecker.Monica Rittershaus
Staatsoper Unter den Linden’in yeni “Daphne”siyle ilgili son derece can sıkıcı olan şey, yönetmen Romeo Castellucci’nin hiçbir şey ortaya koymamış olması değil, her şeyden önce ortaya koyduklarının bu operanın içeriğini ve potansiyelini gizliyor olmasıdır. Aralıksız 105 dakika boyunca sahneye bir ton teatral kar damlıyor ve Richard Strauss’un bu son çalışmasına ilişkin ilginç olan her şeyi gömüyor. Şık görünüyor, atmosferik olarak alacakaranlık veya şafak gibi aydınlatılıyor, ancak parça hakkında bir düşünce olarak, Daphne’nin güzel bir şekilde telaffuz ettiği ve erkek kardeşi gibi seslendirdiği solmuş küçük ağaç kadar yetersiz. Bunun için bravolar vardı.
Joseph Gregor, librettosunda Daphne hakkındaki tüm efsanevi gelenekleri bir araya getirmek istedi. Öte yandan Strauss, psikolojik yorumlama ve dramatik düğümler için bastırdı. Sonuç, drama içermeyen, ancak doğal bir yorum için yeterli içerik ve tutarsızlığa sahip, hitabet bir operaydı. Hikaye dışında – erkeklerle olmaktansa ağaçlarla olmayı tercih eden ve onun arayışlarına direnerek Apollo’yu çocukluk arkadaşı Leucippus’u yok etmeye ikna eden genç bir kadın hakkında -: bu eğitici parça, bu zarif müzik nasıl? birlikte, İkinci Dünya Savaşı’nın patlak vermesinden hemen önce mi ortaya çıktı? Daphne’nin insan dünyasından çekilmesi, sonraki Kristina Söderbaum filmlerinin gerçeklerden kaçışını yansıtıyor mu? Strauss’un klasisizminin Nazilerinkiyle ne ilgisi var, kendisini onların şiddetli stilistik jestlerinden insancıl bir geri çekilme olarak mı görüyor?
Bu tür gerilimler, Castellucci’nin monoton sahne metaforu tarafından emilir. Daphne’nin çamaşırhaneye kadar bu manzarada soyunması, beyaz ceketlere sarınmış hemcinslerinden farkını gösteriyor olabilir ama bu toplumda başka neler olup bittiği tespit edilemez. Dionysos onuruna bir dizi yüzük ve kartopu savaşı ile bir festival kutlanır – sarhoşluk tanrısı uyuyakalırdı. Castellucci’nin program kitapçığında iklim değişikliği ile ilgili metinlerinin olması eğlenceli: örneğin, kurumuş ağacın yorumlanması meteorolojik gerçeklerle hallediliyor.
Müzikal olarak, özellikle de Vera-Lotte Boecker’in genç ve ışıltılı Daphne’si sayesinde, aynı zamanda devasa tümcelerine son derece kendinden emin bir şekilde hükmediyor, Anna Kissjudit’in arkadaş canlısı, mırıldanan Gaea ve Magnus Dietrich’in tamamen lirik ve karakterli Leukippos’u sayesinde. hafif olarak reddedildi. Thomas Guggeis, Staatskapelle’den çeşitli renkler ortaya çıkarır ve ekonomik vurgular belirler, ancak güdüsel ağ onun için bir çalılık haline gelme eğilimindedir, bu da büyük yayları açmayı zorlaştırır.
defne Devlet Operası yine 23 Şubat, 2, 5 ve 9 Mart’ta