İSTANBUL (İGFA) – İşte Gazeteci Müellif Ferhat Yıldırım’ın makale yazısı…
Cildi kara yüzü ak madencilerimiz ve Ameleler Birliği
Önümüzdeki seçimlerde kim kelam sahibi olacak, CHP’nin adayı Kılıçdaroğlu mu yoksa Mansur Yavaş mı olsun, Avrupa’nın güç krizi ve Ukrayna ile Rusya içindeki savaşları konuştuğumuz bugünlerde Bartın’dan gelen 41 şehit haberi ülkemizi yasa boğdu.
niçin madenlerimizde riskleri ortadan kaldıracak bir sistem tesis edemiyoruz anlaşılır üzere değil…
1907 yılında çalışmaya başlayan ve 1989 yılında kapanan Belçika’da bulunan Beringen maden ocağını ziyaret ettiğimde hakikaten bugün yaşanılan yazgımızın niçinlerini canlı canlı gördüm.
Beringen maden ocağı kapanmasının akabinde müze olarak kullanılmaya başlamış ve halende ziyaretçilere 1907-1989 yılları içinde nasıl bir çalışma yapıldığını yansıtıyorlar.
Soyunma odaları, işçi yemekhanesi, iş güvenliği, bu biçimdeın teknolojik ekipmanları çalışanlara verilen pahanın bir yansımasıydı.
Beringen Maden Ocağı, Türk emekçilerden oluşuyor ve bu durum bir tesadüf değildir.
4 Mart 1887 tarihinde Boule maden ocağında,120 madenci metan gazı patlaması niçiniyle ölüyor.
8 Ağustos 1956 tarihinde Marcinelle kentinde bulunan maden ocağında patlama kararı meydana gelen yangında 262 madenci ölüyor.
Ölenlerin içinde 136 kişinin İtalyan olması sebebiyle İtalyan hükümeti Belçika’ya personel göndermeme sonucu alıyor. Bu karar üzerine Belçika’da bulunan maden ocaklarında çalışmak üzere Fas ve Türkiye’den emekçi getiriliyor. Beringen Maden Ocağında Türk çalışanların sayısının fazla olmasının sebebi de bu emekçilerin getirilmesinden kaynaklanıyor.
Beringen’de bulunan maden ocağı kapandığı vakit tüm emekçilere bir daire alabilecekleri kadar önemli bir tazminat ödemesi yapılıyor. Geçmiş vakitte o madende çalışan Türk personeller, günümüzde Beringen’de havuzlu, bahçeli ve otoparklı alanlarda hayatlarına devam ediyorlar.
Maden ocağının kapanmasının akabinde 30 yıl geçiyor…
Ani bir gelişme oluyor…
Beringen maden ocağının şirket hesapları denetim ediliyor ve bir olağandışı durum fark ediliyor.
Emekli olan çalışanlar telefonla tek tek aranıyor…
Ölenlerin ise yakınları…
Pandemi başladığı birinci yıl madencileri ve ailelerini arayan yetkililer, “Biz kapanan maden ocağının mali hesaplarını denetim ettik ve sizlere kusurlu tazminatlar ödenmiş. Bu sebeple sizin hesabınıza 40.000 Euro yatırıyoruz ve sizlerden özür diliyoruz.” diyerek hesaplamaların devam ettiğini tahminen daha da para ödeyebileceklerini de belirtiyorlar.
Pandeminin tepede olduğu günlerde tekrar arayarak bu sefer de 20.000 Euro üzere bir ölçü ödeme yapılıyor. Yani madene değil, madeni çıkarana paha veriliyor.
Değerli maden terimi rafa kaldırılırken, kıymetli olan insan oluyor insan…
Peki Belçika’da maden ocaklarında yaşayanların mukadderatı bu biçimde iken bizim ülkemizde çalışan madencilerimizin durumu nedir?
Maden emekçilerimiz, teknolojiden uzak, güvenlik teknolojilerinden bihaber maden ocağı işletmecilerinin oyuncağı olmuş durumdadır.
Unutmadan bizde bir de Avrupa ülkelerinde olmayan bir kuruluş var.
‘Amele Birliği’
Kurtuluş savaşı sırasında Mustafa Kemal Atatürk’ün madencilere verdiği değer sonucunda,yazdığı talimat ile 10 Eylül 1921 tarihinde TBMM’de çıkarılan yasanın 4. Unsuru referans gösterilerek, 22 Temmuz 1923 yılında Bakanlar Konseyi tarafınca onaylanan ‘Amelebirliği Talimatnamesi’ ile Türkiye’nin birinci toplumsal yardım kuruluşu olarak Ameleler Birliği kuruluyor.
Ankara’da Hoşdere Caddesinde ihtişamlı bir misafirhaneleri var ve kahvaltı dahil 60 liraya konaklama hizmeti verdiği konuşuluyor.
Maden şehitlerimize, Ameleler Birliği’nin yardım sandığından ne kadar yardım yapıldığı bilinmez ancak kuruluş gayesine uygun olarak maden çalışanlarının sağlıklı ortamda çalışmasını tesis edemediği, madenin değil madeni çıkaranın kıymetli kabul edilmesiyle alakalı bir çalışma yapmadığı gerçeğiyle karşı karşıyayız.
Madencilikte yanlışa yer yoktur epeyce âlâ biliyoruz fakat yanılgı üstüne yanılgı yapmayı da beceri olarak kabul etmiş üzere gözüküyoruz.
Cildi kara yüzü ak madencilerimiz ve Ameleler Birliği
Önümüzdeki seçimlerde kim kelam sahibi olacak, CHP’nin adayı Kılıçdaroğlu mu yoksa Mansur Yavaş mı olsun, Avrupa’nın güç krizi ve Ukrayna ile Rusya içindeki savaşları konuştuğumuz bugünlerde Bartın’dan gelen 41 şehit haberi ülkemizi yasa boğdu.
niçin madenlerimizde riskleri ortadan kaldıracak bir sistem tesis edemiyoruz anlaşılır üzere değil…
1907 yılında çalışmaya başlayan ve 1989 yılında kapanan Belçika’da bulunan Beringen maden ocağını ziyaret ettiğimde hakikaten bugün yaşanılan yazgımızın niçinlerini canlı canlı gördüm.
Beringen maden ocağı kapanmasının akabinde müze olarak kullanılmaya başlamış ve halende ziyaretçilere 1907-1989 yılları içinde nasıl bir çalışma yapıldığını yansıtıyorlar.
Soyunma odaları, işçi yemekhanesi, iş güvenliği, bu biçimdeın teknolojik ekipmanları çalışanlara verilen pahanın bir yansımasıydı.
Beringen Maden Ocağı, Türk emekçilerden oluşuyor ve bu durum bir tesadüf değildir.
4 Mart 1887 tarihinde Boule maden ocağında,120 madenci metan gazı patlaması niçiniyle ölüyor.
8 Ağustos 1956 tarihinde Marcinelle kentinde bulunan maden ocağında patlama kararı meydana gelen yangında 262 madenci ölüyor.
Ölenlerin içinde 136 kişinin İtalyan olması sebebiyle İtalyan hükümeti Belçika’ya personel göndermeme sonucu alıyor. Bu karar üzerine Belçika’da bulunan maden ocaklarında çalışmak üzere Fas ve Türkiye’den emekçi getiriliyor. Beringen Maden Ocağında Türk çalışanların sayısının fazla olmasının sebebi de bu emekçilerin getirilmesinden kaynaklanıyor.
Beringen’de bulunan maden ocağı kapandığı vakit tüm emekçilere bir daire alabilecekleri kadar önemli bir tazminat ödemesi yapılıyor. Geçmiş vakitte o madende çalışan Türk personeller, günümüzde Beringen’de havuzlu, bahçeli ve otoparklı alanlarda hayatlarına devam ediyorlar.
Maden ocağının kapanmasının akabinde 30 yıl geçiyor…
Ani bir gelişme oluyor…
Beringen maden ocağının şirket hesapları denetim ediliyor ve bir olağandışı durum fark ediliyor.
Emekli olan çalışanlar telefonla tek tek aranıyor…
Ölenlerin ise yakınları…
Pandemi başladığı birinci yıl madencileri ve ailelerini arayan yetkililer, “Biz kapanan maden ocağının mali hesaplarını denetim ettik ve sizlere kusurlu tazminatlar ödenmiş. Bu sebeple sizin hesabınıza 40.000 Euro yatırıyoruz ve sizlerden özür diliyoruz.” diyerek hesaplamaların devam ettiğini tahminen daha da para ödeyebileceklerini de belirtiyorlar.
Pandeminin tepede olduğu günlerde tekrar arayarak bu sefer de 20.000 Euro üzere bir ölçü ödeme yapılıyor. Yani madene değil, madeni çıkarana paha veriliyor.
Değerli maden terimi rafa kaldırılırken, kıymetli olan insan oluyor insan…
Peki Belçika’da maden ocaklarında yaşayanların mukadderatı bu biçimde iken bizim ülkemizde çalışan madencilerimizin durumu nedir?
Maden emekçilerimiz, teknolojiden uzak, güvenlik teknolojilerinden bihaber maden ocağı işletmecilerinin oyuncağı olmuş durumdadır.
Unutmadan bizde bir de Avrupa ülkelerinde olmayan bir kuruluş var.
‘Amele Birliği’
Kurtuluş savaşı sırasında Mustafa Kemal Atatürk’ün madencilere verdiği değer sonucunda,yazdığı talimat ile 10 Eylül 1921 tarihinde TBMM’de çıkarılan yasanın 4. Unsuru referans gösterilerek, 22 Temmuz 1923 yılında Bakanlar Konseyi tarafınca onaylanan ‘Amelebirliği Talimatnamesi’ ile Türkiye’nin birinci toplumsal yardım kuruluşu olarak Ameleler Birliği kuruluyor.
Ankara’da Hoşdere Caddesinde ihtişamlı bir misafirhaneleri var ve kahvaltı dahil 60 liraya konaklama hizmeti verdiği konuşuluyor.
Maden şehitlerimize, Ameleler Birliği’nin yardım sandığından ne kadar yardım yapıldığı bilinmez ancak kuruluş gayesine uygun olarak maden çalışanlarının sağlıklı ortamda çalışmasını tesis edemediği, madenin değil madeni çıkaranın kıymetli kabul edilmesiyle alakalı bir çalışma yapmadığı gerçeğiyle karşı karşıyayız.
Madencilikte yanlışa yer yoktur epeyce âlâ biliyoruz fakat yanılgı üstüne yanılgı yapmayı da beceri olarak kabul etmiş üzere gözüküyoruz.