Beykozlu
New member
Sporx, Bayern Münih’in ve Almanya’nın büyük yıldızı Joshua Kimmich’in 2018 Dünya Kupası’nda yaşadığı hayal kırıklığı, 2020 Şampiyonlar Ligi zaferini ve 2022 Dünya Kupası öncesinde hissettiklerine odaklanıyor.
Bu yazı 14 Kasım 2022 tarihinde The Players Tribune’de yayınlanmış ve Sporx tarafınca çevrilmiştir.
İşte Joshua Kimmich’in özel kıssası:
“Tamam, size karşı dürüst olacağım. Son Dünya Kupası’nın 1 dakikasını bile izlemedim. Küme etabından daha sonrası… Yapamadım işte.
Elendikten daha sonra her şeyden uzaklaşmak istedim. Beşerler, taraftarlar, basın, turnuva. Kız arkadaşımla Güney Afrika’ya gittim ve hiç bir maçı izlemedim. Hakikaten kim kazandı?
Öbür bir şey düşünmek için başımı farklı bir noktaya yöneltmem gerekiyordu. Sonunda Güney Afrikalılar alınmasın lakin tatilden 1 dakika bile keyif almadım. İmkansızdı. Sanırım bu yüzden kız arkadaşım için de fecî bir vakitti.
Bu futbol hayatım boyunca yaşadığım en berbat vakit içinderdı. Fizikî olarak uygundum fakat zihinsel olarak iyileşmem haftalar aldı.
Kore’ye 2-0 yenildikten daha sonra soyunma odasını hala hatırlıyorum. Büsbütün sessiz. Herkes sessiz bir biçimde oturuyordu.
Taraftarları, ailemi, tüm ülkemi nasıl hayal kırıklığına uğrattığım düşünürken başım elimdeydi. Hatırlıyorum. Joachim Löw konuşuyordu. söylemiş olduklerini gerçekten dinleyemiyordum. Zombi üzereydim. Anlatabiliyor muyum? Kendi küçük dünyamda hayal kırıklığı yaşıyordum.
Kümenin en altında…
Almanya…
Vay canına…
Almanya’dan beklentiler daima çok yüksek zira Almanya neredeyse her vakit hayli düzgün performans gösterir. Büyürken, futbolu takip ederken bildiğim kadarıyla her vakit bu biçimdeydi. 2002’de final, 2006’da yarı final, 2010’da yarı final, 2014’te kazanan…
Bu benim bir oyuncu olarak birinci Dünya Kupamdı.
Bence tüm dünya bizi Rusya’nın favorilerinden biri olarak gösteriyordu. Doğal ki, biz hala Dünya Şampiyonu unvanı taşıyorduk. kuvvetli bir takımımız olduğunu düşündük. Lakin, gerçek farklıydı.
kuvvetli oyunculaırmız vardı lakin kuvvetli bir grubumuz yoktu. ‘Bu şu düzeyde, bu Şampiyonlar Ligi’ni kazandı, bunlar daha evvel Dünya Kupası’nı kazandı.’ Her şey uyumlu olmalı ancak her nasılsa 2018’de uyumlu değildi. hiç bir şey işe yaramadı. O yaz gerçek bir ekibi nelerin oluşturduğu hakkında bir şeyler öğrendim.
Kore maçından daha sonra soyunma odasına döndüğümde, bir noktasını hatırlıyorum, daha yaşlı, daha tecrübeli adamlardan biri grupla konuştu. ‘Şimdi basınla konuşma ve ekip arkadaşlarına yanılgıları için saldırma vakti değil’ dedi. ‘Bu makul olmaz. Artık bir ortada durmak değerli zira hissettiğiniz hayal kırıklığını bu odadaki herkes yaşıyor.’
Bu kelamlar bendekaldı. Mağlubiyette bile Almanya’nın gücü birlik ortasındaydı.
O Dünya Kupası, mesleğimdeki birinci büyük hayal kırıklığıydı. olağan olarak, daha evvel büyük maçlar kaybetmiştim. Lakin, mesela yarı finale çıktığınızda en azından yaklaşmışsınızdır. Hiç o fotoğrafa girmeden bile kaybetmek mi! Bu yeni bir histi ve beni daha hayli etkiledi.
Bunun da ötesinde, Dünya Kupası! Düşündüğün başka turnuvalar üzere değil. Tamam. Berbattı. Lakin, kısa vakit ortasında tekrar atak edeceğiz.
4.5 yıldır bir talih daha bekliyorum.
Dürüst olmak gerekirse, şu ana kadar mesleğimde fazlaca büyük hayal kırıklıkları yaşamadığım için şanslıyım.
Almanya ile beklentilerimi karşılamadığımız birkaç turnuvamız oldu ve bunu değiştirmeyi umuyorum. Kulüp seviyesinde, mesela büyük turnuvalarda birtakım düzgün tecrübelerim oldu.
Şayet size futboldaki en makûs anımdan bahsedeceksem, size en yeterli anımdan da bahsetmek zorundayım.
Şampiyonlar Ligi uzun müddettir benim için büyük bir amaçtı. Tıpkı Dünya Kupası üzere, çocukken hayalini kurduğum bir şeydi. Birfazlaca insanın Bayern Münih’in her yıl kupa kazanmasının olağan olduğunu düşündüğünü biliyorum. Buna alışkınlar.
19 yaşımda Bayern’e imza attığımda fazlaca başarılı olacağımı umuyordum. Unvanların hayalini kuruyordum fakat bir daha de Bösingen isimli küçük köyden gelen bir çocuktum. Buradaki mesleğimin ne kadar uygun olacağını hayal bile edemezdim. Lakin, her şeyi kazandığımızda bile, 1 yılda 6 kupa ve art geriye 10 Bundesliga, kimi beşerler yalnızca Bayern Münih olduğumuz için bunu hafifçee alıyor. Şunu söylemeliyim ki, bu ‘normal’ değil. Bilhassa 2020’de olanlar değil. olağanüstü. Eşsiz.
0 20202 dönemi taraftarlar olmadan çılgınca bir tecrübeydi. Fakat, tahminen bu kulağa garip geleebilir fakat epeyce özeldi. Bunu yeni bir meydan okuma olarak kabul ettim.
Açıkçası, bir oyuncu olarak taraftarları duymak, o güçle ve o hislerle yaşamak istiyorsunuz fakat özel anlar da oldu. Alanda birbirimizi duyuyorduk, daha yeterli irtibat kuruyorduk ve dikkatimiz dağılmıyordu.
Portekiz’deki küçük Şampiyonlar Ligi turnuvasını fazlaca beğendim. Güya ulusal kadroyla meskenden uzakta bir turnuva üzereydi. İki yerine tek maç. Ya daima ya hiç. Her maç bir finalmiş üzere. Bu bize grup olarak yakıştı. En büyük gücümüz ise Bayern’de sahip olduğumuz ortak bir zihniyetti.
Bayern’in neyle ilgili olduğunu, kulübün needen bu kadar fazlaca kupaya sahip olduğunu ve her yıl daha fazlası için geri gelmeye devam ettiğini nitekim anlamak istiyorsanız, bu zihniyeti sizin için tek cümleyle özetleyebilirim. Kulağa fazlaca sıradan gelecek fakat dürüst olmak gerekirse; 7 yıl evvel Münih’e geldiğimden beri öğrendiğim en büyük ders bu.
Futbolda değerli olan yalnızca 2 maç vardı. Son yaptığın ve birinci yapacağın.
Bu kadar.
Öbür bir maçın kıymeti yok. Yalnızca son maçın kadar güzelsin. Oturup kupalara bakmanın ve muvaffakiyetleri incelemenin bir manası yok.
Futbol devam ediyor. Beşerler unutuyor.
Her vakit yeni bir meydan okuma ve yeni bir kupa vardır.
Bayern bunun hakikaten beden bulmuş hali. Takımda her şeyi kazanan epey sayıda şahane oyuncumuz var. Lig şampiyonlukları, Şampiyonlar Ligi kupaları, Dünya Kupaları… bir daha de baskıyla yüzleşmek, fazlaca çalışmak ve gelişmek için her gün idmana gelirler. Hem bireyler tıpkı vakitte grup olarak nitekim gelişim sağlarsın. bu biçimdece bir daha sonraki maçı kazanırsın.
Bu tutum bize doğal gelir. Aslında, artık o kadar benden bir kesim ki, biraz rahatlamaya çalışsam bile antrenmanlarad bile rahat olamam. Güya aklımda yüzde 100’den az gitmeme müsaade vermeyecek bir şey varmış üzere.
Bu ruhu, 2020’de Şampiyonlar Ligi’ne götürdük.
Küçük turnuvanın birinci maçı, Barcelona’ya karşı çeyrek final. Çılgınlıktı. Devre içinde soyunma odasına 4-1’le önde geri döndük. Hepimiz birbirimize şöyleki baktık; ‘Bu delilik! Neler oluyor???’ İnanamadık. daha sonra ikinci yarıda alana çıktık ve 4 gol daha attık. Çılgınca!
Kimse bu biçimde bir sonuç beklemiyordu. O maçtan daha sonra düşündüğümü hatırlıyorum, o kadar. Artık bizi kimse durduramaz.
Ekip olarak sahip olduğumuz zihniyet ve kendimize, birbirimize duyduğumuz itimat, her şeyi kazanacağımızı biliyordum.
2018’de Almanya’da eksik olan her şey 2 yıl daha sonra Bayern’deydi.
Finalde Paris fazlaca güzel oynadı. Çok fazla yanılgı yapmadılar. Güzel konumlar yakaladılar. Tahminen de Choupo – Moting ile bir gol atmalılardı. Grup ruhumuz, onların kalitelerini aştı.
Kingsley Coman’a bir orta yaptım. Lewy’nin de oralarda bir yerde olacağını bildiğim için art direğe kesmeye çalıştım. Lewy ön direkteydi, top onun için fazla yüksekti. Lakin, King oradaydı ve gözleri kapalıyken golünü attı.
Dürüst olmak gerekirse, golü attıktan daha sonra bile kutlama yapmadım. Motivasyonumu bozmak istemedim. Alman Ulusal Kadrosu’nda, gol attıktan daha sonraki 2 dakika her vakit epeyce kıymetlidir diyen bir antrenörümüz vardı. Zira, bir kadronun motivasyonunun ve denetiminin en düşük olduğu anlar gol attıktan daha sonra 2 dakika ortasındadır. Bir gole çılgınca sevinirseniz konsantrasyonunuzu katiyen kaybedersiniz.
Hakem en sonunda bitiş düdüğünü çaldı. Kazandık. Bu sürprizdi. Her şeyin bittiğini, düdük çaldığında bir an fark edemedim. Apansızın herkes sağa sola koşuşuyordu. Orada, her şeyin ortasında, öylece hareketsizce duruyordum. Thomas Müller, anlamadığımı fark etmiş olmalı. Yanıma geldi, başımdan tuttu: “Başardık! Başardık!”
Klasik Thomas, değil mi?
Farkına vardığımda ise sarsıldım: Aman Rabbim, sahiden başardık!
Lizbon’daki o boş stadyumda alana uzandık. Anı yakalayıp gökyüzüne baktık. Taraftar yoktu. Bu yüzden bu an yalnızca bizim içindi. Bösingenli çocuk, Weissachlı çocuk. 13 yıl evvel ikimiz de Stuttgart’tayken bu anı nasıl konuştuğumuzu düşünerek öylece yatıyorlardı. Epey yıldır o an kurduğumuz rüyayı nasıl aklımızda tuttuğumuzu, sonunda ikimiz için de ve tıpkı vakitte tıpkı gruptayken nasıl gerçekleştiğinin büyüsüne kapıldık. İnanılmazdı.
Manuel Neuer kupayı kaldırdığında her şeyi aklımda tutmaya çalıştım. Zihnimde bir fotoğraf çektim. Kendim için sakladım.
Çok yakında, Şampiyonlar Ligi’ni kazanan grup olmamız tarih olacaktı.
bu biçimde öyleydi. Artık ise öbür. Bir Dünya Kupası daha yaklaşıyor ve bunun Almanya için ne manaya geldiğini herkes biliyor. Baskıyı biliyoruz, tıpkı Bayern’de olduğu üzere… Neredeyse her vakit favorilerden biriyiz. Taraftarlar her maçı kazanmamızı bekliyor. Her maçı domine etmemizi istiyor.
Tek fark, Almanya için oynarken baskı biraz daha fazla. Zira, bir müddetdir başarılı olamıyoruz. Bir oyuncu olarak ulusal ekiple kupa kazanmak için hayli bahtın olmaz. Bu turnuva, son turnuva olabilir. Bir kupa daha olmayabilir.
Alman Halkı, taraftarlar için Dünya Kupası en kıymetli kupadır. Şahsen, bir Dünya Kupası’nın mesleğimi tanımlamasını istemesem de…
Nitekim takip ettiğim birinci Dünya Kupası, Almanya’daki 2006’ydı. Berlin’de bir gençlik turnuvasında oynadığımı hatırlıyorum. daha sonrasında babam beni ve arkadaşlarımı Arjantin’e karşı oynadığımız çeyrek finali izlemek için taraftar alanına götürdü. Oli Kahn’ın penaltı atışından hemilk evvel Jens Lehmann’a gidip ona baht dilemesi ve natürel ki Tim Borowski’nin penaltıyı kazanmasıyla ilgili aklımda net fotoğraflar var.
Yarı finalde elendiğimiz İtalya maçından daha sonra yıkıldım. Şunu söyleyeyim, 11 yaşımda bile ağlamadım. Tüm ülke için özel bir yazdı ve ulusal grup hislerini birinci sefer o yaz hakikaten hissettim.
2018’daki son Dünya Kupası’nda misal hisler ortaya çıkmadı. Ben bunun hayal kırıklığını hala taşıyorum. Lakin, bu son kupayı ve bir daha sonraki çabucak önümüzde.
Elemelerde uygun bir performans gösterdik. Güzel bir kadro oluşturmak için umarım hakikat gençlik ve deneyim karışımına sahip oluruz. Güzel bir antrenörümüz, güzel bir kümemiz var. Artık deneyimsiz, yeni bir çocuk değilim. Son senelerda epey şey öğrendim. Kadro için ekstra sorumluluklar hissediyorum. Bu kupaya gereksinimim var.
Thomas bir seferinde bir röportajında bir şey söylemişti; Almanya’nın Ballon d’Or kazanan son oyuncusu kimdi? Sonuncusu, 1996’daydı. Şayet bilmiyorsanız söyleyeyim, bu büyük Matthias Sammer’di.
Almanya’nın hiç bir vakit süperstarları olmaz fakat Almanya daima yarı finallerde ve finallerdedir.
neden? Zira hepimiz bir grup olarak kuvvetli olduğumuzu bilir, ekip arkadaşlarımız için gayretler, bu kollektif ruhu geliştirmek için çabalarız. Almanya’yı kusursuz yapan şey işte budur.
Kimsenin şampiyon üzere hissederek Dünya Kupası’na başlayacağını sanmıyorum. Gerçek bir grup olarak maçtan maça büyüyen bir zihniyetimiz vardır.
Geçmişte, bu kupa hakkında fazlaca konuştuk. Bu turnuvada, muvaffakiyetin nasıl geleceğini bilmiyorum. Tahminen beklentiler biraz farklı ve tahminen de bu âlâ bir şeydir.
Beni yanlış anlamayın, hala fazlaca büyük hayaller kuruyorum. Meydan okumayı seviyorum. Çok ileri gidebileceğimizi biliyorum lakin bunu adıma adım bir arada yapmalıyız.
Ve her şey 1 maç ile başlar.
Kasım 23, Japonya.
Sıradaki maç bu. Değerli olan tek maç bu.”
Bu yazı 14 Kasım 2022 tarihinde The Players Tribune’de yayınlanmış ve Sporx tarafınca çevrilmiştir.
İşte Joshua Kimmich’in özel kıssası:
“Tamam, size karşı dürüst olacağım. Son Dünya Kupası’nın 1 dakikasını bile izlemedim. Küme etabından daha sonrası… Yapamadım işte.
Elendikten daha sonra her şeyden uzaklaşmak istedim. Beşerler, taraftarlar, basın, turnuva. Kız arkadaşımla Güney Afrika’ya gittim ve hiç bir maçı izlemedim. Hakikaten kim kazandı?
Öbür bir şey düşünmek için başımı farklı bir noktaya yöneltmem gerekiyordu. Sonunda Güney Afrikalılar alınmasın lakin tatilden 1 dakika bile keyif almadım. İmkansızdı. Sanırım bu yüzden kız arkadaşım için de fecî bir vakitti.
Bu futbol hayatım boyunca yaşadığım en berbat vakit içinderdı. Fizikî olarak uygundum fakat zihinsel olarak iyileşmem haftalar aldı.
Kore’ye 2-0 yenildikten daha sonra soyunma odasını hala hatırlıyorum. Büsbütün sessiz. Herkes sessiz bir biçimde oturuyordu.
Taraftarları, ailemi, tüm ülkemi nasıl hayal kırıklığına uğrattığım düşünürken başım elimdeydi. Hatırlıyorum. Joachim Löw konuşuyordu. söylemiş olduklerini gerçekten dinleyemiyordum. Zombi üzereydim. Anlatabiliyor muyum? Kendi küçük dünyamda hayal kırıklığı yaşıyordum.
Kümenin en altında…
Almanya…
Vay canına…
Almanya’dan beklentiler daima çok yüksek zira Almanya neredeyse her vakit hayli düzgün performans gösterir. Büyürken, futbolu takip ederken bildiğim kadarıyla her vakit bu biçimdeydi. 2002’de final, 2006’da yarı final, 2010’da yarı final, 2014’te kazanan…
Bu benim bir oyuncu olarak birinci Dünya Kupamdı.
Bence tüm dünya bizi Rusya’nın favorilerinden biri olarak gösteriyordu. Doğal ki, biz hala Dünya Şampiyonu unvanı taşıyorduk. kuvvetli bir takımımız olduğunu düşündük. Lakin, gerçek farklıydı.
kuvvetli oyunculaırmız vardı lakin kuvvetli bir grubumuz yoktu. ‘Bu şu düzeyde, bu Şampiyonlar Ligi’ni kazandı, bunlar daha evvel Dünya Kupası’nı kazandı.’ Her şey uyumlu olmalı ancak her nasılsa 2018’de uyumlu değildi. hiç bir şey işe yaramadı. O yaz gerçek bir ekibi nelerin oluşturduğu hakkında bir şeyler öğrendim.
Kore maçından daha sonra soyunma odasına döndüğümde, bir noktasını hatırlıyorum, daha yaşlı, daha tecrübeli adamlardan biri grupla konuştu. ‘Şimdi basınla konuşma ve ekip arkadaşlarına yanılgıları için saldırma vakti değil’ dedi. ‘Bu makul olmaz. Artık bir ortada durmak değerli zira hissettiğiniz hayal kırıklığını bu odadaki herkes yaşıyor.’
Bu kelamlar bendekaldı. Mağlubiyette bile Almanya’nın gücü birlik ortasındaydı.
O Dünya Kupası, mesleğimdeki birinci büyük hayal kırıklığıydı. olağan olarak, daha evvel büyük maçlar kaybetmiştim. Lakin, mesela yarı finale çıktığınızda en azından yaklaşmışsınızdır. Hiç o fotoğrafa girmeden bile kaybetmek mi! Bu yeni bir histi ve beni daha hayli etkiledi.
Bunun da ötesinde, Dünya Kupası! Düşündüğün başka turnuvalar üzere değil. Tamam. Berbattı. Lakin, kısa vakit ortasında tekrar atak edeceğiz.
4.5 yıldır bir talih daha bekliyorum.
Dürüst olmak gerekirse, şu ana kadar mesleğimde fazlaca büyük hayal kırıklıkları yaşamadığım için şanslıyım.
Almanya ile beklentilerimi karşılamadığımız birkaç turnuvamız oldu ve bunu değiştirmeyi umuyorum. Kulüp seviyesinde, mesela büyük turnuvalarda birtakım düzgün tecrübelerim oldu.
Şayet size futboldaki en makûs anımdan bahsedeceksem, size en yeterli anımdan da bahsetmek zorundayım.
Şampiyonlar Ligi uzun müddettir benim için büyük bir amaçtı. Tıpkı Dünya Kupası üzere, çocukken hayalini kurduğum bir şeydi. Birfazlaca insanın Bayern Münih’in her yıl kupa kazanmasının olağan olduğunu düşündüğünü biliyorum. Buna alışkınlar.
19 yaşımda Bayern’e imza attığımda fazlaca başarılı olacağımı umuyordum. Unvanların hayalini kuruyordum fakat bir daha de Bösingen isimli küçük köyden gelen bir çocuktum. Buradaki mesleğimin ne kadar uygun olacağını hayal bile edemezdim. Lakin, her şeyi kazandığımızda bile, 1 yılda 6 kupa ve art geriye 10 Bundesliga, kimi beşerler yalnızca Bayern Münih olduğumuz için bunu hafifçee alıyor. Şunu söylemeliyim ki, bu ‘normal’ değil. Bilhassa 2020’de olanlar değil. olağanüstü. Eşsiz.
0 20202 dönemi taraftarlar olmadan çılgınca bir tecrübeydi. Fakat, tahminen bu kulağa garip geleebilir fakat epeyce özeldi. Bunu yeni bir meydan okuma olarak kabul ettim.
Açıkçası, bir oyuncu olarak taraftarları duymak, o güçle ve o hislerle yaşamak istiyorsunuz fakat özel anlar da oldu. Alanda birbirimizi duyuyorduk, daha yeterli irtibat kuruyorduk ve dikkatimiz dağılmıyordu.
Portekiz’deki küçük Şampiyonlar Ligi turnuvasını fazlaca beğendim. Güya ulusal kadroyla meskenden uzakta bir turnuva üzereydi. İki yerine tek maç. Ya daima ya hiç. Her maç bir finalmiş üzere. Bu bize grup olarak yakıştı. En büyük gücümüz ise Bayern’de sahip olduğumuz ortak bir zihniyetti.
Bayern’in neyle ilgili olduğunu, kulübün needen bu kadar fazlaca kupaya sahip olduğunu ve her yıl daha fazlası için geri gelmeye devam ettiğini nitekim anlamak istiyorsanız, bu zihniyeti sizin için tek cümleyle özetleyebilirim. Kulağa fazlaca sıradan gelecek fakat dürüst olmak gerekirse; 7 yıl evvel Münih’e geldiğimden beri öğrendiğim en büyük ders bu.
Futbolda değerli olan yalnızca 2 maç vardı. Son yaptığın ve birinci yapacağın.
Bu kadar.
Öbür bir maçın kıymeti yok. Yalnızca son maçın kadar güzelsin. Oturup kupalara bakmanın ve muvaffakiyetleri incelemenin bir manası yok.
Futbol devam ediyor. Beşerler unutuyor.
Her vakit yeni bir meydan okuma ve yeni bir kupa vardır.
Bayern bunun hakikaten beden bulmuş hali. Takımda her şeyi kazanan epey sayıda şahane oyuncumuz var. Lig şampiyonlukları, Şampiyonlar Ligi kupaları, Dünya Kupaları… bir daha de baskıyla yüzleşmek, fazlaca çalışmak ve gelişmek için her gün idmana gelirler. Hem bireyler tıpkı vakitte grup olarak nitekim gelişim sağlarsın. bu biçimdece bir daha sonraki maçı kazanırsın.
Bu tutum bize doğal gelir. Aslında, artık o kadar benden bir kesim ki, biraz rahatlamaya çalışsam bile antrenmanlarad bile rahat olamam. Güya aklımda yüzde 100’den az gitmeme müsaade vermeyecek bir şey varmış üzere.
Bu ruhu, 2020’de Şampiyonlar Ligi’ne götürdük.
Küçük turnuvanın birinci maçı, Barcelona’ya karşı çeyrek final. Çılgınlıktı. Devre içinde soyunma odasına 4-1’le önde geri döndük. Hepimiz birbirimize şöyleki baktık; ‘Bu delilik! Neler oluyor???’ İnanamadık. daha sonra ikinci yarıda alana çıktık ve 4 gol daha attık. Çılgınca!
Kimse bu biçimde bir sonuç beklemiyordu. O maçtan daha sonra düşündüğümü hatırlıyorum, o kadar. Artık bizi kimse durduramaz.
Ekip olarak sahip olduğumuz zihniyet ve kendimize, birbirimize duyduğumuz itimat, her şeyi kazanacağımızı biliyordum.
2018’de Almanya’da eksik olan her şey 2 yıl daha sonra Bayern’deydi.
Finalde Paris fazlaca güzel oynadı. Çok fazla yanılgı yapmadılar. Güzel konumlar yakaladılar. Tahminen de Choupo – Moting ile bir gol atmalılardı. Grup ruhumuz, onların kalitelerini aştı.
Kingsley Coman’a bir orta yaptım. Lewy’nin de oralarda bir yerde olacağını bildiğim için art direğe kesmeye çalıştım. Lewy ön direkteydi, top onun için fazla yüksekti. Lakin, King oradaydı ve gözleri kapalıyken golünü attı.
Dürüst olmak gerekirse, golü attıktan daha sonra bile kutlama yapmadım. Motivasyonumu bozmak istemedim. Alman Ulusal Kadrosu’nda, gol attıktan daha sonraki 2 dakika her vakit epeyce kıymetlidir diyen bir antrenörümüz vardı. Zira, bir kadronun motivasyonunun ve denetiminin en düşük olduğu anlar gol attıktan daha sonra 2 dakika ortasındadır. Bir gole çılgınca sevinirseniz konsantrasyonunuzu katiyen kaybedersiniz.
Hakem en sonunda bitiş düdüğünü çaldı. Kazandık. Bu sürprizdi. Her şeyin bittiğini, düdük çaldığında bir an fark edemedim. Apansızın herkes sağa sola koşuşuyordu. Orada, her şeyin ortasında, öylece hareketsizce duruyordum. Thomas Müller, anlamadığımı fark etmiş olmalı. Yanıma geldi, başımdan tuttu: “Başardık! Başardık!”
Klasik Thomas, değil mi?
Farkına vardığımda ise sarsıldım: Aman Rabbim, sahiden başardık!
Lizbon’daki o boş stadyumda alana uzandık. Anı yakalayıp gökyüzüne baktık. Taraftar yoktu. Bu yüzden bu an yalnızca bizim içindi. Bösingenli çocuk, Weissachlı çocuk. 13 yıl evvel ikimiz de Stuttgart’tayken bu anı nasıl konuştuğumuzu düşünerek öylece yatıyorlardı. Epey yıldır o an kurduğumuz rüyayı nasıl aklımızda tuttuğumuzu, sonunda ikimiz için de ve tıpkı vakitte tıpkı gruptayken nasıl gerçekleştiğinin büyüsüne kapıldık. İnanılmazdı.
Manuel Neuer kupayı kaldırdığında her şeyi aklımda tutmaya çalıştım. Zihnimde bir fotoğraf çektim. Kendim için sakladım.
Çok yakında, Şampiyonlar Ligi’ni kazanan grup olmamız tarih olacaktı.
bu biçimde öyleydi. Artık ise öbür. Bir Dünya Kupası daha yaklaşıyor ve bunun Almanya için ne manaya geldiğini herkes biliyor. Baskıyı biliyoruz, tıpkı Bayern’de olduğu üzere… Neredeyse her vakit favorilerden biriyiz. Taraftarlar her maçı kazanmamızı bekliyor. Her maçı domine etmemizi istiyor.
Tek fark, Almanya için oynarken baskı biraz daha fazla. Zira, bir müddetdir başarılı olamıyoruz. Bir oyuncu olarak ulusal ekiple kupa kazanmak için hayli bahtın olmaz. Bu turnuva, son turnuva olabilir. Bir kupa daha olmayabilir.
Alman Halkı, taraftarlar için Dünya Kupası en kıymetli kupadır. Şahsen, bir Dünya Kupası’nın mesleğimi tanımlamasını istemesem de…
Nitekim takip ettiğim birinci Dünya Kupası, Almanya’daki 2006’ydı. Berlin’de bir gençlik turnuvasında oynadığımı hatırlıyorum. daha sonrasında babam beni ve arkadaşlarımı Arjantin’e karşı oynadığımız çeyrek finali izlemek için taraftar alanına götürdü. Oli Kahn’ın penaltı atışından hemilk evvel Jens Lehmann’a gidip ona baht dilemesi ve natürel ki Tim Borowski’nin penaltıyı kazanmasıyla ilgili aklımda net fotoğraflar var.
Yarı finalde elendiğimiz İtalya maçından daha sonra yıkıldım. Şunu söyleyeyim, 11 yaşımda bile ağlamadım. Tüm ülke için özel bir yazdı ve ulusal grup hislerini birinci sefer o yaz hakikaten hissettim.
2018’daki son Dünya Kupası’nda misal hisler ortaya çıkmadı. Ben bunun hayal kırıklığını hala taşıyorum. Lakin, bu son kupayı ve bir daha sonraki çabucak önümüzde.
Elemelerde uygun bir performans gösterdik. Güzel bir kadro oluşturmak için umarım hakikat gençlik ve deneyim karışımına sahip oluruz. Güzel bir antrenörümüz, güzel bir kümemiz var. Artık deneyimsiz, yeni bir çocuk değilim. Son senelerda epey şey öğrendim. Kadro için ekstra sorumluluklar hissediyorum. Bu kupaya gereksinimim var.
Thomas bir seferinde bir röportajında bir şey söylemişti; Almanya’nın Ballon d’Or kazanan son oyuncusu kimdi? Sonuncusu, 1996’daydı. Şayet bilmiyorsanız söyleyeyim, bu büyük Matthias Sammer’di.
Almanya’nın hiç bir vakit süperstarları olmaz fakat Almanya daima yarı finallerde ve finallerdedir.
neden? Zira hepimiz bir grup olarak kuvvetli olduğumuzu bilir, ekip arkadaşlarımız için gayretler, bu kollektif ruhu geliştirmek için çabalarız. Almanya’yı kusursuz yapan şey işte budur.
Kimsenin şampiyon üzere hissederek Dünya Kupası’na başlayacağını sanmıyorum. Gerçek bir grup olarak maçtan maça büyüyen bir zihniyetimiz vardır.
Geçmişte, bu kupa hakkında fazlaca konuştuk. Bu turnuvada, muvaffakiyetin nasıl geleceğini bilmiyorum. Tahminen beklentiler biraz farklı ve tahminen de bu âlâ bir şeydir.
Beni yanlış anlamayın, hala fazlaca büyük hayaller kuruyorum. Meydan okumayı seviyorum. Çok ileri gidebileceğimizi biliyorum lakin bunu adıma adım bir arada yapmalıyız.
Ve her şey 1 maç ile başlar.
Kasım 23, Japonya.
Sıradaki maç bu. Değerli olan tek maç bu.”