Dışarıdan bir görünüm canlandırıcı ve aynı zamanda eğitici olabilir. Örneğin, özü itibariyle Alman olgusuna yurt dışından bir bakış. Rammstein'da işler nasıl? Bunları diğer ülkelerde nasıl görüyorsunuz? Örneğin, bazı liste başarıları elde ettikleri (yalnızca 1997'deki “Sehnsucht” albümü iki milyon kopya sattı) ve en son 2022'de yeniden kapsamlı bir Kuzey Amerika turnesine çıktıkları ABD'de?
Rolling Stone dergisinin Almanya şubesinin web sitesinde artık Berlinli grup Rammstein'ın Amerikalı bakış açısını anlatan bir metni okuyabilirsiniz. Bu, tabiri caizse ana gemi olan American Rolling Stone'un kıdemli editörü David Fricke tarafından yazılmıştır. Fricke orada rock gazeteciliği alanında deneyimli bir isim.
Rammstein hakkında internette Almanca olarak yayınlanan söz konusu metin 2012 yılına ait. Ancak Almanya'dan farklı olarak 2023 yılında ABD'de Rammstein şarkıcısı Till Lindemann'a yönelik kendisinin her zaman yalanladığı iddialara ilişkin neredeyse hiç haber yoktu. Bu bakımdan Rammstein'ın resmi imajı Amerika'da Almanya'ya göre daha az değişmiş olabilir.
Günaydın Berlin
Bülten
Kayıt olduğunuz için teşekkürler.
E-postayla bir onay alacaksınız.
ABD'de Rammstein: Lindemann – asla hayır dememeniz gereken biri
Fricke, “Cehennem, Mart, Metal: Amerikalılar Rammstein'ı Nasıl Görüyor” adlı metninde 1999'da New York'ta verdiği ilk Rammstein konserini anlatıyor: “Şarkı söyleme, en azından Amerikalıların kulaklarına – Almanca şarkı sözleriyle hemen hemen aynı olması kaçınılmaz görünüyor. Şarkıcı Till Lindemann homurdanan ilkel sesleri arasında herhangi bir melodiden yoksundu, ancak melodramatik tavrıyla aynı zamanda bir opera sanatçısına, tımarhaneden gelen bir opera sanatçısına – asla 'hayır' dememenin daha iyi olacağı bir adama benziyordu. Genel olarak performans, Nine Inch Nails'in müzik eşliği olarak kiralandığı Wagner operasını anımsatıyordu.
Amerikan bakış açısından Fricke, Rammstein'ı milenyumun başında “canlandırıcı derecede eğlenceli bir önden saldırı” olarak sınıflandırıyor. 1996'da Rammstein'ın kült saygı duyulan yönetmen David Lynch'in “Lost Highway” filminin müziklerinde yer almasıyla bir dönüm noktası görüyor. İki şarkıyla bile: “Rammstein” ve “Heirate mich”ten düzenlemeler. Nine Inch Nails'tan ilk Rammstein hayranı Trent Reznor tarafından seçilmiştir.
Film müziğinde Rammstein, David Bowie, Lou Reed, Smashing Pumpkins ve Marilyn Manson gibi çok çeşitli insanlarla yan yana durdu. O zamanlar bu Rammstein için bir övgüydü. Veya Fricke'nin sözleriyle: “Rammstein için bu, 'Harika' onay mührüydü ve Amerika'nın kapısı ardına kadar açılmıştı.”
Rolling Stone editörü: “Medya Nazi derneklerine saldırıyor”
Fricke'ye göre, Rammstein kısa süre sonra tekrar soğukkanlı olmaya başladı: “'Havalı' faktörü hızla yeniden azaldı, en azından beklenmedik ticari başarının tetiklediği bir şey değildi (beklenmedik, çünkü bunlar sonuçta Almanca şarkı sözleriydi). Medya elbette Rammstein'ın yüce mesajlarıyla, paranoyak kendinden şüpheyle ve tam izolasyonun dehşetiyle ilgilenmiyordu (engel'in başlarında mükemmel bir şekilde anlaşıldı), ancak bunların gösterişli görünümlerine ve kaçınılmaz Nazi çağrışımlarına saldırdı. ” Fricke, Rammstein'ın “Scorpions'ın endüstriyel metal eşdeğeri” olduğunu yazıyor.
Oldukça az sayıda insan Almancayı tamamen Rammstein'a olan hayranlığından dolayı öğrendi. 2000'lerde Rammstein Amerika Birleşik Devletleri'nde oldukça nadirdi. Ancak: “2010'da tekrar ortaya çıktıklarında arenalar tamamen doluydu. Aralık ayında Madison Square Garden'ı çaldıklarında seyirci şarkı sözlerini bile yüksek sesle söylüyordu.”
Fricke, Rammstein'a ABD'de kendi kuşağının diğer Alman gruplarından daha fazlasını başardıklarını doğruluyor. Ancak genel olarak David Fricke, konu popüler kültür etkilerine geldiğinde onları diğer eski Alman gruplarının gölgesinde görüyor. Gerçek efsaneler Can, Neu!, Guru Guru, Kraftwerk, Faust ve erken dönem Mandalina Rüyası'dır. Fricke'nin Doğu Berlinliler hakkındaki son kararı: “Rammstein kendi alanında kesinlikle en iyi ve her halükarda en büyük gruplardan biri. Ancak: Daha sonra doğarlar.
Rolling Stone dergisinin Almanya şubesinin web sitesinde artık Berlinli grup Rammstein'ın Amerikalı bakış açısını anlatan bir metni okuyabilirsiniz. Bu, tabiri caizse ana gemi olan American Rolling Stone'un kıdemli editörü David Fricke tarafından yazılmıştır. Fricke orada rock gazeteciliği alanında deneyimli bir isim.
Rammstein hakkında internette Almanca olarak yayınlanan söz konusu metin 2012 yılına ait. Ancak Almanya'dan farklı olarak 2023 yılında ABD'de Rammstein şarkıcısı Till Lindemann'a yönelik kendisinin her zaman yalanladığı iddialara ilişkin neredeyse hiç haber yoktu. Bu bakımdan Rammstein'ın resmi imajı Amerika'da Almanya'ya göre daha az değişmiş olabilir.
Günaydın Berlin
Bülten
Kayıt olduğunuz için teşekkürler.
E-postayla bir onay alacaksınız.
ABD'de Rammstein: Lindemann – asla hayır dememeniz gereken biri
Fricke, “Cehennem, Mart, Metal: Amerikalılar Rammstein'ı Nasıl Görüyor” adlı metninde 1999'da New York'ta verdiği ilk Rammstein konserini anlatıyor: “Şarkı söyleme, en azından Amerikalıların kulaklarına – Almanca şarkı sözleriyle hemen hemen aynı olması kaçınılmaz görünüyor. Şarkıcı Till Lindemann homurdanan ilkel sesleri arasında herhangi bir melodiden yoksundu, ancak melodramatik tavrıyla aynı zamanda bir opera sanatçısına, tımarhaneden gelen bir opera sanatçısına – asla 'hayır' dememenin daha iyi olacağı bir adama benziyordu. Genel olarak performans, Nine Inch Nails'in müzik eşliği olarak kiralandığı Wagner operasını anımsatıyordu.
Amerikan bakış açısından Fricke, Rammstein'ı milenyumun başında “canlandırıcı derecede eğlenceli bir önden saldırı” olarak sınıflandırıyor. 1996'da Rammstein'ın kült saygı duyulan yönetmen David Lynch'in “Lost Highway” filminin müziklerinde yer almasıyla bir dönüm noktası görüyor. İki şarkıyla bile: “Rammstein” ve “Heirate mich”ten düzenlemeler. Nine Inch Nails'tan ilk Rammstein hayranı Trent Reznor tarafından seçilmiştir.
Film müziğinde Rammstein, David Bowie, Lou Reed, Smashing Pumpkins ve Marilyn Manson gibi çok çeşitli insanlarla yan yana durdu. O zamanlar bu Rammstein için bir övgüydü. Veya Fricke'nin sözleriyle: “Rammstein için bu, 'Harika' onay mührüydü ve Amerika'nın kapısı ardına kadar açılmıştı.”
Rolling Stone editörü: “Medya Nazi derneklerine saldırıyor”
Fricke'ye göre, Rammstein kısa süre sonra tekrar soğukkanlı olmaya başladı: “'Havalı' faktörü hızla yeniden azaldı, en azından beklenmedik ticari başarının tetiklediği bir şey değildi (beklenmedik, çünkü bunlar sonuçta Almanca şarkı sözleriydi). Medya elbette Rammstein'ın yüce mesajlarıyla, paranoyak kendinden şüpheyle ve tam izolasyonun dehşetiyle ilgilenmiyordu (engel'in başlarında mükemmel bir şekilde anlaşıldı), ancak bunların gösterişli görünümlerine ve kaçınılmaz Nazi çağrışımlarına saldırdı. ” Fricke, Rammstein'ın “Scorpions'ın endüstriyel metal eşdeğeri” olduğunu yazıyor.
Oldukça az sayıda insan Almancayı tamamen Rammstein'a olan hayranlığından dolayı öğrendi. 2000'lerde Rammstein Amerika Birleşik Devletleri'nde oldukça nadirdi. Ancak: “2010'da tekrar ortaya çıktıklarında arenalar tamamen doluydu. Aralık ayında Madison Square Garden'ı çaldıklarında seyirci şarkı sözlerini bile yüksek sesle söylüyordu.”
Fricke, Rammstein'a ABD'de kendi kuşağının diğer Alman gruplarından daha fazlasını başardıklarını doğruluyor. Ancak genel olarak David Fricke, konu popüler kültür etkilerine geldiğinde onları diğer eski Alman gruplarının gölgesinde görüyor. Gerçek efsaneler Can, Neu!, Guru Guru, Kraftwerk, Faust ve erken dönem Mandalina Rüyası'dır. Fricke'nin Doğu Berlinliler hakkındaki son kararı: “Rammstein kendi alanında kesinlikle en iyi ve her halükarda en büyük gruplardan biri. Ancak: Daha sonra doğarlar.