Bir araştırma şirketinin 30 ülkede yaptığı anketin bilgilerine göre pandemi sürecinde ruh sıhhati en berbata giden ülke Türkiye.
Türkiye’de ankete katılanların yüzde 61’i, Şili ve Macaristan’ın yüzde 56’sı, İtalya’nın yüzde 54’ü, Britanya’nın yüzde 53’ü pandemi evvelce daha berbata gittiğini söylemiş.
niçin en epeyce biz delirdik sanki?
Anketin öteki bir sorusu da geleceğe dair olmuş. Türkiye’de ankete katılanların yüzde 44’ü pandemi öncesi olağan hayata en az bir yıl daha sonra geçebileceğini düşündüğünü, yüzde 39’u da bir yıldan uzun müddet alacağını söylemiş.
Tabi öteki ülkelere göre bir daha biz birinciyiz bu klasmanda da.
niçin en epey biz umutsuzuz sanki?
Bu kere araştırma Türkiye’den pandemi periyodunda fazlaca büyük kısmı 50 yaş ve altı olan iştirakçilerin yarısından fazlası işsiz, her 5 bireyden 4’ünün borçlu, yüzde 17’sinin icralık olduğu ortaya çıkmış. Büyük ekonomik kriz bekleyenlerin sayısı yüzde 71.
Veeeee beklenen doğum patlamasına ait çarpıcı sonuç…
TÜİK’in açıklamasına göre nüfüs artış süratimiz binde 13,9 iken binde 5,5’e inmiş. Doğal sebep ailelerin ekonomik güvensizliği.
niçin bu kadar yoksullaştık sanki?
Ahh biz kadınlar…
Kadınların erkeklere göre daha fazlaca ruh sıhhati bozulmuş; hatta çocukların içinde bile cinsiyet farkı var. Kız çocuklarının erkek çocuklarına nazaran hayattan keyif almaları daha azalmış.
Benim işim siyaset değil, tabi maksadım da.
Ama bilgilere bakınca bu ülkede yaşayan kime sorsanız “Sizce hangi ülke birinci olmuştur?” diye hepimiz istisnasız “biz” derdik biliyorum.
bir daha de sonuçları görür görmez üzüldüm; bildiğim biçimde.
Şimdi sorduğum sorulara yanıtlarım gelsin.
niçin en hayli biz delirdik, umudumuzu yitirdik?
Fakirleşme sorusuna cevap vermeye gerek yok.
niçin?
Çünkü en uygun bizdik.
sıradan lakin tesirli bir yanıt bence.
Ekonomik olarak daima sonlarda geziyorduk, her an her şeyi bekliyorduk. Ancak daima bir biçimde ucundan kıyısından dönüyorduk.
Ama bu sefer olmadı.
Bu virüs bize bile bulaştı. Tamam bizim kökümüzü kurutamadı ancak nerdeyse her aileden bir kişi hastalandı. Etrafımızda ölenler oldu. Yakınlarımızı da kaybetmeye başladık.
Belirsizliğe tahammül esasen herkes için zordur lakin güzel de çaba ettik geçmişte daima. Ekonomik belirsizliklere en çok biz yok kararında davranırdık.
Şimdi olmuyor.
En azından dışarı çıkıp toplumsal medya da “Yaşıyorum bu hayatı, hayat bana güzel” üzere yapıyorduk, hormonlarımızı tetikleyip memnunluk saçıyorduk!
Şimdi olmuyor.
Hiç beklemiyorduk aslında bunları…
bir daha bakmadığımız bir yerimizden vurdular bizi.
Pandeminin birinci devirleri tahminen birçoğumuza uygun bile gelmişti…
Evimizle, ailemizle ilgilendik; taban köşe paklık yaptık, epey okuduk, yazdık, eğitimlere katıldık, ekmek yoğurt falan.
Şahsen ben bir seferinde ramazan pidesi yaptım. Küçük bir kısmı da hala buzlukta. Fotoğraf da çektim ki yarın öbür gün biri “Pandemi de ne yaptın Ey Müzeyyen!” diye sorarsa “şaaakkk” diye ispat edeyim diye…
Yaptık mı, yaptık.
Ama bitti işte, tüm o şirinlikler.
“Azalan marjinal fayda” deniyor buna iktisatta; yaptıkça keyfi kaçtı.
Biz pandeminin gerçekte ne olduğunu pek anlamadık bence.
İlk vakit içinderda “İnsanlar ortadan çekildi. Aman ne hoş oldu dünya bakın. Burada 249 yıldır ördek yoktu, ördekler geldi. Bu kuşlar 76 yıldır buradan uçmamıştı uçmaya başladı” diye sevinmeye başladık
Hatta, “Ayy ne iğrenç yaratıklarız valla, biz meskende kalalım” dedim bir orta.
O da bitti.
Sevinecek bir şey kalmayınca da başladı işler çirkinleşmeye.
Biz aslında ömrünü kaybeden vatandaşlarımız için sarsıntıda olduğu üzere anma, yas merasimi ilan etseydik, tüm dünyanın yaşadığı bu durumda yalnız olmadığımızı lakin durumun aslının şu olduğu, bu durumun da en az şu kadar müddette geçeceğini ya da kimlerin aşı olacağını ne kadar aşımız var bilsek. Tam tarihini verseler, okulların durumunu anlasak ya da haftaya kapanma var mı yok mu bilsek.
sıradan bir randevuyu ya kapanma olursa diye tereddüt etmeden alsak. Yani hakikat bilgiyi alsak, net bilgiyi. Anlayacaktık, anlamlandıracaktık, somutlaşacaktı pandemi.
İnsanlar her yaşadığı zorluktan travmatize olmuyor. O travmaya karşı korunamadığında, reaksiyon veremediğinde travmatize oluyor.
İnsanı derde, depresyona, panik atağa sokan şey bu.
Anlayamamak, bilememek, “ya olursa”dan korkmak.
Biz bundan delirdik işte.
Okumaya devam et...
Türkiye’de ankete katılanların yüzde 61’i, Şili ve Macaristan’ın yüzde 56’sı, İtalya’nın yüzde 54’ü, Britanya’nın yüzde 53’ü pandemi evvelce daha berbata gittiğini söylemiş.
niçin en epeyce biz delirdik sanki?
Anketin öteki bir sorusu da geleceğe dair olmuş. Türkiye’de ankete katılanların yüzde 44’ü pandemi öncesi olağan hayata en az bir yıl daha sonra geçebileceğini düşündüğünü, yüzde 39’u da bir yıldan uzun müddet alacağını söylemiş.
Tabi öteki ülkelere göre bir daha biz birinciyiz bu klasmanda da.
niçin en epey biz umutsuzuz sanki?
Bu kere araştırma Türkiye’den pandemi periyodunda fazlaca büyük kısmı 50 yaş ve altı olan iştirakçilerin yarısından fazlası işsiz, her 5 bireyden 4’ünün borçlu, yüzde 17’sinin icralık olduğu ortaya çıkmış. Büyük ekonomik kriz bekleyenlerin sayısı yüzde 71.
Veeeee beklenen doğum patlamasına ait çarpıcı sonuç…
TÜİK’in açıklamasına göre nüfüs artış süratimiz binde 13,9 iken binde 5,5’e inmiş. Doğal sebep ailelerin ekonomik güvensizliği.
niçin bu kadar yoksullaştık sanki?
Ahh biz kadınlar…
Kadınların erkeklere göre daha fazlaca ruh sıhhati bozulmuş; hatta çocukların içinde bile cinsiyet farkı var. Kız çocuklarının erkek çocuklarına nazaran hayattan keyif almaları daha azalmış.
Benim işim siyaset değil, tabi maksadım da.
Ama bilgilere bakınca bu ülkede yaşayan kime sorsanız “Sizce hangi ülke birinci olmuştur?” diye hepimiz istisnasız “biz” derdik biliyorum.
bir daha de sonuçları görür görmez üzüldüm; bildiğim biçimde.
Şimdi sorduğum sorulara yanıtlarım gelsin.
niçin en hayli biz delirdik, umudumuzu yitirdik?
Fakirleşme sorusuna cevap vermeye gerek yok.
niçin?
Çünkü en uygun bizdik.
sıradan lakin tesirli bir yanıt bence.
Ekonomik olarak daima sonlarda geziyorduk, her an her şeyi bekliyorduk. Ancak daima bir biçimde ucundan kıyısından dönüyorduk.
Ama bu sefer olmadı.
Bu virüs bize bile bulaştı. Tamam bizim kökümüzü kurutamadı ancak nerdeyse her aileden bir kişi hastalandı. Etrafımızda ölenler oldu. Yakınlarımızı da kaybetmeye başladık.
Belirsizliğe tahammül esasen herkes için zordur lakin güzel de çaba ettik geçmişte daima. Ekonomik belirsizliklere en çok biz yok kararında davranırdık.
Şimdi olmuyor.
En azından dışarı çıkıp toplumsal medya da “Yaşıyorum bu hayatı, hayat bana güzel” üzere yapıyorduk, hormonlarımızı tetikleyip memnunluk saçıyorduk!
Şimdi olmuyor.
Hiç beklemiyorduk aslında bunları…
bir daha bakmadığımız bir yerimizden vurdular bizi.
Pandeminin birinci devirleri tahminen birçoğumuza uygun bile gelmişti…
Evimizle, ailemizle ilgilendik; taban köşe paklık yaptık, epey okuduk, yazdık, eğitimlere katıldık, ekmek yoğurt falan.
Şahsen ben bir seferinde ramazan pidesi yaptım. Küçük bir kısmı da hala buzlukta. Fotoğraf da çektim ki yarın öbür gün biri “Pandemi de ne yaptın Ey Müzeyyen!” diye sorarsa “şaaakkk” diye ispat edeyim diye…
Yaptık mı, yaptık.
Ama bitti işte, tüm o şirinlikler.
“Azalan marjinal fayda” deniyor buna iktisatta; yaptıkça keyfi kaçtı.
Biz pandeminin gerçekte ne olduğunu pek anlamadık bence.
İlk vakit içinderda “İnsanlar ortadan çekildi. Aman ne hoş oldu dünya bakın. Burada 249 yıldır ördek yoktu, ördekler geldi. Bu kuşlar 76 yıldır buradan uçmamıştı uçmaya başladı” diye sevinmeye başladık
Hatta, “Ayy ne iğrenç yaratıklarız valla, biz meskende kalalım” dedim bir orta.
O da bitti.
Sevinecek bir şey kalmayınca da başladı işler çirkinleşmeye.
Biz aslında ömrünü kaybeden vatandaşlarımız için sarsıntıda olduğu üzere anma, yas merasimi ilan etseydik, tüm dünyanın yaşadığı bu durumda yalnız olmadığımızı lakin durumun aslının şu olduğu, bu durumun da en az şu kadar müddette geçeceğini ya da kimlerin aşı olacağını ne kadar aşımız var bilsek. Tam tarihini verseler, okulların durumunu anlasak ya da haftaya kapanma var mı yok mu bilsek.
sıradan bir randevuyu ya kapanma olursa diye tereddüt etmeden alsak. Yani hakikat bilgiyi alsak, net bilgiyi. Anlayacaktık, anlamlandıracaktık, somutlaşacaktı pandemi.
İnsanlar her yaşadığı zorluktan travmatize olmuyor. O travmaya karşı korunamadığında, reaksiyon veremediğinde travmatize oluyor.
İnsanı derde, depresyona, panik atağa sokan şey bu.
Anlayamamak, bilememek, “ya olursa”dan korkmak.
Biz bundan delirdik işte.
Okumaya devam et...