Farkındaysanız neredeyse tüm davranışlarımızı başkalarına bakılırsa kıymetlendirme eğilimindeyizdir. Birşey yapmayı düşündüğümüz andan itibaren başımızın ortasındaki “DİĞERİ NE DER, ÖBÜRLERİ NASIL DEĞERLENDİRİR” butonu etkinleşir ve o açıdan potansiyel davranışımızı düzenleriz sıklıkla.
Toplumda daha fazlaca “ELALEM NE DER?” diye ebeveynlerimiz başta olmak üzere kendini yetiştirici hatta bahçıvan üzere goren yetişkinler tarafınca epeyce duyarız. Ebeveyn ve yetiştiriciler sıklıkla evvelki nesil ve toplumsal öğrenmelerden edindikleri pahalar sistemi ortasında bu biçimde bir kıymetlendirme yaparak davranışlarımıza filtre koymaya çalışırlar. Bu bir çeşit çıkmaz yahut bir çeşit düzenleme sistemi bir bakıma ebeveynlerimizin de hissesini oldukcaça aldıkları.
Bu yüzden bu filtreler ile bakıldığında bedellerin bir daha gözden geçirilmesine ve birtakım yargılara karşı konulmasına gerek olmaz hatta zordur. “DİĞERİ NE DER, ÖBÜRLERİ NASIL DEĞERLENDİRİR” filtresi bir yandan faal biçimdeydek öteki yandan ferdi istek ve dileklerimiz sıkışıp kalabilmektedir. bu biçimdece kendi muhtaçlık ve isteklerimiz “DİĞERİ NE DER, BAŞKALARI NASIL DEĞERLENDİRİR” filtresine kurban gidebilmektedir. İstek ve istekleri engellenen birey de kızgın olur ve öfkelenir. Kendi olmaktan, kendini bulmaktan ve var oluşunu yaşamaktan uzaklaşabilir.
Bu nokta birey olarak bilhassa dikkat etmemiz gereken bir yerdir. O denli bir yer ki toplumun (diğerlerinin) istediği bir ben mi yoksa kendimi oluşturmak istediğim bir ben mi?
Burada dikkate alacağımız iki nokta olduğunu düşünüyorum:
Birincisi toplumun istediği bir biçimde benliğimizi fazladan kurduğumuzda kendimizden uzaklaşır ve otantikliğimizi/doğallığımızı kaybederiz. Onların istediği kişiyi yaşarız. İkincisi ötekini görmezden gelen ötekinin umursanmadığı ve kaale alınmadığı bir ilkel istek/ihtiyaç temelinde hareket ettiğimizde de biraz hayvanlaşır ve toplumsal bir varlık olan istikametimizi kaybetmeye başlarız.
Bu iki uç içinde bir istikrar yaratmaya, toplumun pahalar sistemini dikkate alarak, bir dogma üzere kabul etmeyerek, düşünerek, eleştirerek ve tekrar kıymetlendirerek mantık süzgeçlerinden geçirerek bizim için yeterli olanları koruyarak öbürleri ile bir arada var oluşumuzu inşa etmeye çalışmak daha yanlışsız olacaktır. Öbür taraftan içten/içimizden/özümüzden gelen biricikliğimizi de koruyarak bir istikrar ölçüsünde istek ve isteklerimize sahip çıkmak, gerektiğinde yeni paha sistemi yaratmak bizi biz olmaya yolunda rahatlatacaktır.
Oburunun gözü bizim için ayna olmalı; kendimizi gördüğümüz, fark ettiğimiz ve bir daha değerlendirdiğimiz. Yoksa oburunun gözü nasıl görmek istiyorsa o denli olmaya çalışmamız değil. Oburu istiyor diye o denli yapmamız kendimizden uzaklaşmamıza yol açar yalnızca.
Kendimizi görmek için diğerinin gözüne gereksinim duyarız. Bir ötekinin gözünden kendimizi görmeye, duymaya ve bir daha değerlendirmeye…
Bir oburu olmadan biz kayboluruz.
Kaybolduğumuzda bu yüzden bir ötekini ararız.
Bir ötekini bulduğumuzda bir nevi kendimizi bulmuş oluruz..
Okumaya devam et...
Toplumda daha fazlaca “ELALEM NE DER?” diye ebeveynlerimiz başta olmak üzere kendini yetiştirici hatta bahçıvan üzere goren yetişkinler tarafınca epeyce duyarız. Ebeveyn ve yetiştiriciler sıklıkla evvelki nesil ve toplumsal öğrenmelerden edindikleri pahalar sistemi ortasında bu biçimde bir kıymetlendirme yaparak davranışlarımıza filtre koymaya çalışırlar. Bu bir çeşit çıkmaz yahut bir çeşit düzenleme sistemi bir bakıma ebeveynlerimizin de hissesini oldukcaça aldıkları.
Bu yüzden bu filtreler ile bakıldığında bedellerin bir daha gözden geçirilmesine ve birtakım yargılara karşı konulmasına gerek olmaz hatta zordur. “DİĞERİ NE DER, ÖBÜRLERİ NASIL DEĞERLENDİRİR” filtresi bir yandan faal biçimdeydek öteki yandan ferdi istek ve dileklerimiz sıkışıp kalabilmektedir. bu biçimdece kendi muhtaçlık ve isteklerimiz “DİĞERİ NE DER, BAŞKALARI NASIL DEĞERLENDİRİR” filtresine kurban gidebilmektedir. İstek ve istekleri engellenen birey de kızgın olur ve öfkelenir. Kendi olmaktan, kendini bulmaktan ve var oluşunu yaşamaktan uzaklaşabilir.
Bu nokta birey olarak bilhassa dikkat etmemiz gereken bir yerdir. O denli bir yer ki toplumun (diğerlerinin) istediği bir ben mi yoksa kendimi oluşturmak istediğim bir ben mi?
Burada dikkate alacağımız iki nokta olduğunu düşünüyorum:
Birincisi toplumun istediği bir biçimde benliğimizi fazladan kurduğumuzda kendimizden uzaklaşır ve otantikliğimizi/doğallığımızı kaybederiz. Onların istediği kişiyi yaşarız. İkincisi ötekini görmezden gelen ötekinin umursanmadığı ve kaale alınmadığı bir ilkel istek/ihtiyaç temelinde hareket ettiğimizde de biraz hayvanlaşır ve toplumsal bir varlık olan istikametimizi kaybetmeye başlarız.
Bu iki uç içinde bir istikrar yaratmaya, toplumun pahalar sistemini dikkate alarak, bir dogma üzere kabul etmeyerek, düşünerek, eleştirerek ve tekrar kıymetlendirerek mantık süzgeçlerinden geçirerek bizim için yeterli olanları koruyarak öbürleri ile bir arada var oluşumuzu inşa etmeye çalışmak daha yanlışsız olacaktır. Öbür taraftan içten/içimizden/özümüzden gelen biricikliğimizi de koruyarak bir istikrar ölçüsünde istek ve isteklerimize sahip çıkmak, gerektiğinde yeni paha sistemi yaratmak bizi biz olmaya yolunda rahatlatacaktır.
Oburunun gözü bizim için ayna olmalı; kendimizi gördüğümüz, fark ettiğimiz ve bir daha değerlendirdiğimiz. Yoksa oburunun gözü nasıl görmek istiyorsa o denli olmaya çalışmamız değil. Oburu istiyor diye o denli yapmamız kendimizden uzaklaşmamıza yol açar yalnızca.
Kendimizi görmek için diğerinin gözüne gereksinim duyarız. Bir ötekinin gözünden kendimizi görmeye, duymaya ve bir daha değerlendirmeye…
Bir oburu olmadan biz kayboluruz.
Kaybolduğumuzda bu yüzden bir ötekini ararız.
Bir ötekini bulduğumuzda bir nevi kendimizi bulmuş oluruz..
Okumaya devam et...