İkinci dünya savaşı bundan evvelki üzere insanlık için büyük bir yıkım ile sonuçlandı elbet. Kendi yayılmacı siyasetlerinden öbür hiç bir hak görmeyen iki dev güç ve onların içinde sıkışıp dehşetle yazgılarının onları bulacağı günü bekleyen oburlarının kıssası bir nevi. Savaş sürerken faşist Nazi Almanya’sı ve Komünist Stalin Rusya’sı içinde sıkışan Polonya sonunda onu bekleyen işgal ve parçalanmayı yaşadı. Polonyalılar için bu acı deneyim kitlesel bir travma tabiki. Lakin travma yalnızca korkulan şeyin başımıza gelmesi ile gerçekleşmez acı verici bir olayın başımıza gelme ihtimali de bunu oluşturabilir. Hakikaten “Polonya Sendromu” da bu biçimdelikle literatüre girmiş oluyor. “Bu iki güç ile komşuluğu bulunan ve bu sebeple Polonya’nın yaşadığı hüzünlü sonun bir gün onları da bulabileceği dehşetiyle yaşamak”. Bu kaygıyı yaşayanların başında Türkiye de gelmekteydi. Savaşa girmediği biçimde uzun yıllar savaş ve parçalanma tehtidiyle yaşamak..Her yeni güne endişeyle uyanmak ve uykusuz geceler atlatmak..
İşvereniniz tarafınca ne vakit azarlanacağızı bilmeden diken üstünde çalışmak mı? Azarı yiyip çalışmak mı? Ebeveynlerinizin hangi davranışlarda kızacağını, dayak yiyeceğinizi kestiremeden tüm gün meskende titrek titrek gezmek mi? Yoksa dayağını yiyip oturmak mı?
Tutarsız edimleri olan ebeveynler tarafınca şiddet bakılırsan çocuklar ile ilgili yürütülen bir araştırmaya nazaran birtakım çocukların ne vakit başlarına geleceğini bilmedikleri cezaları beklemek ve dert düzeylerini arttırmak yerine bir süre daha sonra çocukların bir çeşit başetme sistemi geliştirdiği görülmüş. Buna nazaran çocuklar edilgen pozisyonda durup acının onları her hangi bir anda bulmasinı tasayla beklemek yerine ipleri ellerinde hissederek kendi belirledikleri vakit içinderda ebeveynlerini kışkırtarak azarlanmayı yahut dayak yemeyi seçmişler.bu biçimdece geri kalan vakit içinderını dehşetle geçirmekten kurtarmışlar.
Sahip olduğumuz yahut olmayı umduğumuz şeyler için sürekli karşımıza kuvvetli tehlikeler çıkacak.
Pekala makûs bir şeyi yaşamak mı yaşayabilme endişesiyle yaşamak mı daha büyük bir tahribat yaratır?
Okumaya devam et...
İşvereniniz tarafınca ne vakit azarlanacağızı bilmeden diken üstünde çalışmak mı? Azarı yiyip çalışmak mı? Ebeveynlerinizin hangi davranışlarda kızacağını, dayak yiyeceğinizi kestiremeden tüm gün meskende titrek titrek gezmek mi? Yoksa dayağını yiyip oturmak mı?
Tutarsız edimleri olan ebeveynler tarafınca şiddet bakılırsan çocuklar ile ilgili yürütülen bir araştırmaya nazaran birtakım çocukların ne vakit başlarına geleceğini bilmedikleri cezaları beklemek ve dert düzeylerini arttırmak yerine bir süre daha sonra çocukların bir çeşit başetme sistemi geliştirdiği görülmüş. Buna nazaran çocuklar edilgen pozisyonda durup acının onları her hangi bir anda bulmasinı tasayla beklemek yerine ipleri ellerinde hissederek kendi belirledikleri vakit içinderda ebeveynlerini kışkırtarak azarlanmayı yahut dayak yemeyi seçmişler.bu biçimdece geri kalan vakit içinderını dehşetle geçirmekten kurtarmışlar.
Sahip olduğumuz yahut olmayı umduğumuz şeyler için sürekli karşımıza kuvvetli tehlikeler çıkacak.
Pekala makûs bir şeyi yaşamak mı yaşayabilme endişesiyle yaşamak mı daha büyük bir tahribat yaratır?
Okumaya devam et...