Bugün ortasında bulunduğumuz pozisyona en sevdiğimizi yerleştirelim mi?
Örneğin, sevdiğiniz, gözünden sakındığınız şiddet görüyor. Ne yapardınız?
Kalbinizin atışından dünyayı yerinden oynatmaya hazırsınızdır eminim.
Nedir pekala şiddet? Bugün tüm haberleri kasıp kavuran Will Smith’in attığı tokat mı? O görünen kısmı, bir de görünmeyeni var ki bu vakte kadar o tokat üzere hiç ses getirmedi. halbuki ki tahminen de en can acıtan en yıkıcı olanıydı. Şiddettin ruhsal olanı.
Fizikî şiddet tabi ki kabul edilemez bir durum. Pekala sevdiğiniz kişinin sizi yok sayması? Tüm gün onu beklerken akşam sohbet edecek keyfi olmaması? Sizinle yalnızca gereksinimi kadar irtibat kurması ? Hislerinizi, kırgınlıklarınızı, kimi vakit yalnızca gereksiniminiz olan omzu sizden esirgemesi? Aldatması, kısıtlaması sizin de hatırlanmaya kıymet bir birey olduğunuzu unutması? Her şeyi ancak her şeyi sizin sırtınıza yüklemesi? Bunlar bir tokattan daha mı az acı veriyor sizce?
İnsan ruhunun acıması, vücudun acımasından kat kat daha fazlaca acı verir. Siz fark etmeseniz de kalbiniz derinlerde ince ince sızlar. Lakin görünür olmadığı için o denli çabucak aksiyonda bulunmak bir tık daha güç gelir.
Pekala en baştaki soruya tekrar dönelim, en sevdiğinizin her gün ruhu acıdıkça acıyor. Napardınız? Çabucak kollarınızı açıp onu kurtarmaz mıydınız? Artık o sevdiğimizin yerine kendimizi koyalım. Canımız acırken daha ne kadar sabretmeye devam edeceğiz? Bu hayat bir gece daha canımız acırken uyumaya hakikaten bedel mi?
Unutmayalım, tüm kusurlarımızla, tüm yanlışlarımızla sızlayan canımızla biz pahalıyız, herkesten daha kıymetliyiz.
Keyifli olmak gerekiyorsa o kahkahayı en evvel biz kendimize attıracağız
????
Okumaya devam et...
Örneğin, sevdiğiniz, gözünden sakındığınız şiddet görüyor. Ne yapardınız?
Kalbinizin atışından dünyayı yerinden oynatmaya hazırsınızdır eminim.
Nedir pekala şiddet? Bugün tüm haberleri kasıp kavuran Will Smith’in attığı tokat mı? O görünen kısmı, bir de görünmeyeni var ki bu vakte kadar o tokat üzere hiç ses getirmedi. halbuki ki tahminen de en can acıtan en yıkıcı olanıydı. Şiddettin ruhsal olanı.
Fizikî şiddet tabi ki kabul edilemez bir durum. Pekala sevdiğiniz kişinin sizi yok sayması? Tüm gün onu beklerken akşam sohbet edecek keyfi olmaması? Sizinle yalnızca gereksinimi kadar irtibat kurması ? Hislerinizi, kırgınlıklarınızı, kimi vakit yalnızca gereksiniminiz olan omzu sizden esirgemesi? Aldatması, kısıtlaması sizin de hatırlanmaya kıymet bir birey olduğunuzu unutması? Her şeyi ancak her şeyi sizin sırtınıza yüklemesi? Bunlar bir tokattan daha mı az acı veriyor sizce?
İnsan ruhunun acıması, vücudun acımasından kat kat daha fazlaca acı verir. Siz fark etmeseniz de kalbiniz derinlerde ince ince sızlar. Lakin görünür olmadığı için o denli çabucak aksiyonda bulunmak bir tık daha güç gelir.
Pekala en baştaki soruya tekrar dönelim, en sevdiğinizin her gün ruhu acıdıkça acıyor. Napardınız? Çabucak kollarınızı açıp onu kurtarmaz mıydınız? Artık o sevdiğimizin yerine kendimizi koyalım. Canımız acırken daha ne kadar sabretmeye devam edeceğiz? Bu hayat bir gece daha canımız acırken uyumaya hakikaten bedel mi?
Unutmayalım, tüm kusurlarımızla, tüm yanlışlarımızla sızlayan canımızla biz pahalıyız, herkesten daha kıymetliyiz.
Keyifli olmak gerekiyorsa o kahkahayı en evvel biz kendimize attıracağız
Okumaya devam et...