ömrünüzün öyküsünü yazanın ne olduğunu düşündüğünüzde bunun sebebi hangi yaşantılar, alakalar ve kimlerdir?
Ömür öykünüzün hissinin bir diğeri tarafınca hayli daha farklı algılandığını, farklı reaksiyon ve davranışlarla yapılandığını gözlemlediniz mi?
birtakım bazı karşınızdaki kişinin nasıl oluyor da sizden epeyce öteki bir yerden bir duruma yaklaştığını gördünüz mü?
İçedönük ya da dışadönük, rasyonel ya da duygusal olma özellikleriniz üzere değiştirilmeyen, statik yanlarınızın olduğunu düşünür müsünüz?
Hayattaki arayışınız tek bir cümle olsaydı, bu ne olurdu?
Kişilik; bireyin öznel arayışının toplumsal bağlamda uygun ve kabul edilebilir eylemsel, duygusal ve düşünsel özellikler geliştirerek bu özellikleri dengeli ve daima bir bütünlük halinde organize etmesidir.
Bu benlik tertibi Jung’ un tabiriyle “persona” yani maskedir.
İnsan olmanın tarihler öncesi yolculuğundna bu yana yaşadıklarından süzülüp gelen, hepimizin kollektif bilinçharicindeki kodlarla bugünün insanı olmanın gereklilikleri içinde bir uzlaşma yaratır persona. Lakin bu uzlaşma günümüzde yarattığımız maskelerin yüzümüze yapışmasını tabir ediyor diyebiliriz. Personalarımızın özümüzü/bireyselliğimizi ele geçirmesi ile özümüz ile temasımız epey sonlu veyahut kopuk hale geldi.
Persona aslında karmaşık bir yapıdır; dışsal uyaranlar, beklentiler ve doğruların içsel arayışla uyumlanması, uygun maskeyi oluşturması ve bunu sürdürmesini sağlar. Lakin asla hakikatimiz değildir.
Bugünün dünyası hakikatimizi değil de maskelerimizi pekiştirdikçe öznel gerçekliğimizi aramak da o olmak da güçleşiyor. Hislerimiz, kanılarımız, kıymetlerimiz hep dış dünyanın ana akımına uymama tehlikesiyle bastırılmaya, taraf ve hal değiştirilmeye, inkar edilmeye çalışılıyor. Bu da birey ve toplumlar açısından bir dehşet, telaş ve huzursuzluk çağı oluşturuyor. En somut haliyle ne giyeceğimizden hangi markayı kullanacağımıza, nasıl birisiyle alaka kurup ne yaşayacağımıza kadar varlığımız bir karbon kopya olmaktan öteye bir adım geçmesi kabul edilmez oluyor.
Personanın bakılırsavinin dış dünya ile uzlaşmak olmasının sebebi aslında “ne olmadığımız” üzerine konseyi olmasıdır. bu vakitte hepimizin ne olacağı fazlacatan belirlenmiş ve olmama hakkımızın elimizden alınmış olması vitrindeki benliğimizin içine hapsolmamıza niye olmaktadır. Bu durum gerçek varlığımızı da, gerçekliğimizdeki gölge yanlarımızı da (karanlık, kabul edilmeyen vb.) bastırarak hayli şiddetlenmesine niye oluyor olabilir.
Bu kopuklukla personalarımıza yeterlice yapışmış olsak da insan yanımızın bize verdiği binlerce bildiri hala birebir şeyi söylüyor. Kimsin sen?
Jung’ a bakılırsa bunun bir tahlili şudur ki; “Kendi mitini yarat!” der. Emsal bir telaffuz Rollo May’ in zihninden “Kendin Olma Cesareti” olarak çıkar. Hatta Tolstoy “İnsan Ne İçin Yaşar” hikayesinde yazmıştır bunu kendi hayat sebebi üzerinden.
Kimdir pekala kendimiz? Buna verdiğimiz karşılığın gerçek olup olmadığını nereden bilebiliriz?
Personanızı paranteze almak, ondan biraz sıyrılmakla kimi görüyorsunuz?
Bunun için tahminen de hayatta bunları ne ismine yaşadınız sorusuna geri dönmek ve kendinize dış gözlerin haricinde, en yalın halinizle bakabilmek gereklidir? Birilerinin çocuğu, arkadaşı, eşi, işvereni ya da çalışanı olmadığınızda, bir toplumun üyesi ya da vatandaşı olmadığınızda sizden geriye ne kalıyor? Sadece aydınlığı ile değil karanlığını da, sırf düzgününü değil kötüsünü de gördüğünüzde hayatta ne arıyorsunuz? Ve bu hakikatinizle ömrün ortasında en son ne vakit var olabildiniz?
Okumaya devam et...
Ömür öykünüzün hissinin bir diğeri tarafınca hayli daha farklı algılandığını, farklı reaksiyon ve davranışlarla yapılandığını gözlemlediniz mi?
birtakım bazı karşınızdaki kişinin nasıl oluyor da sizden epeyce öteki bir yerden bir duruma yaklaştığını gördünüz mü?
İçedönük ya da dışadönük, rasyonel ya da duygusal olma özellikleriniz üzere değiştirilmeyen, statik yanlarınızın olduğunu düşünür müsünüz?
Hayattaki arayışınız tek bir cümle olsaydı, bu ne olurdu?
Kişilik; bireyin öznel arayışının toplumsal bağlamda uygun ve kabul edilebilir eylemsel, duygusal ve düşünsel özellikler geliştirerek bu özellikleri dengeli ve daima bir bütünlük halinde organize etmesidir.
Bu benlik tertibi Jung’ un tabiriyle “persona” yani maskedir.
İnsan olmanın tarihler öncesi yolculuğundna bu yana yaşadıklarından süzülüp gelen, hepimizin kollektif bilinçharicindeki kodlarla bugünün insanı olmanın gereklilikleri içinde bir uzlaşma yaratır persona. Lakin bu uzlaşma günümüzde yarattığımız maskelerin yüzümüze yapışmasını tabir ediyor diyebiliriz. Personalarımızın özümüzü/bireyselliğimizi ele geçirmesi ile özümüz ile temasımız epey sonlu veyahut kopuk hale geldi.
Persona aslında karmaşık bir yapıdır; dışsal uyaranlar, beklentiler ve doğruların içsel arayışla uyumlanması, uygun maskeyi oluşturması ve bunu sürdürmesini sağlar. Lakin asla hakikatimiz değildir.
Bugünün dünyası hakikatimizi değil de maskelerimizi pekiştirdikçe öznel gerçekliğimizi aramak da o olmak da güçleşiyor. Hislerimiz, kanılarımız, kıymetlerimiz hep dış dünyanın ana akımına uymama tehlikesiyle bastırılmaya, taraf ve hal değiştirilmeye, inkar edilmeye çalışılıyor. Bu da birey ve toplumlar açısından bir dehşet, telaş ve huzursuzluk çağı oluşturuyor. En somut haliyle ne giyeceğimizden hangi markayı kullanacağımıza, nasıl birisiyle alaka kurup ne yaşayacağımıza kadar varlığımız bir karbon kopya olmaktan öteye bir adım geçmesi kabul edilmez oluyor.
Personanın bakılırsavinin dış dünya ile uzlaşmak olmasının sebebi aslında “ne olmadığımız” üzerine konseyi olmasıdır. bu vakitte hepimizin ne olacağı fazlacatan belirlenmiş ve olmama hakkımızın elimizden alınmış olması vitrindeki benliğimizin içine hapsolmamıza niye olmaktadır. Bu durum gerçek varlığımızı da, gerçekliğimizdeki gölge yanlarımızı da (karanlık, kabul edilmeyen vb.) bastırarak hayli şiddetlenmesine niye oluyor olabilir.
Bu kopuklukla personalarımıza yeterlice yapışmış olsak da insan yanımızın bize verdiği binlerce bildiri hala birebir şeyi söylüyor. Kimsin sen?
Jung’ a bakılırsa bunun bir tahlili şudur ki; “Kendi mitini yarat!” der. Emsal bir telaffuz Rollo May’ in zihninden “Kendin Olma Cesareti” olarak çıkar. Hatta Tolstoy “İnsan Ne İçin Yaşar” hikayesinde yazmıştır bunu kendi hayat sebebi üzerinden.
Kimdir pekala kendimiz? Buna verdiğimiz karşılığın gerçek olup olmadığını nereden bilebiliriz?
Personanızı paranteze almak, ondan biraz sıyrılmakla kimi görüyorsunuz?
Bunun için tahminen de hayatta bunları ne ismine yaşadınız sorusuna geri dönmek ve kendinize dış gözlerin haricinde, en yalın halinizle bakabilmek gereklidir? Birilerinin çocuğu, arkadaşı, eşi, işvereni ya da çalışanı olmadığınızda, bir toplumun üyesi ya da vatandaşı olmadığınızda sizden geriye ne kalıyor? Sadece aydınlığı ile değil karanlığını da, sırf düzgününü değil kötüsünü de gördüğünüzde hayatta ne arıyorsunuz? Ve bu hakikatinizle ömrün ortasında en son ne vakit var olabildiniz?
Okumaya devam et...