Bağlantı gönderici ve alıcı olarak en az iki canlı yahut canlı kümesi içinde gerçekleşen bilgi , his ve davranış alışverişidir. İrtibat kelamlı, yazılı (metinle), görsel (resimle, simgelerle) olabileceği üzere vücut lisanından (jest ve mimiklerden) de oluşabilir. Varsayım ettiğimizin bilakis bağlantının %65’i beden lisanından, %20’si sözel ipuçlarından oluşurken kullandığımız sözler yalnızca %15’ini oluşturur. Yani irtibat sırasında kullandığımız sözler kadar tahminen de daha fazla ipuçları da değerlidir. İrtibatımızı etkileyen en kıymetli şeylerden biri de ortasında bulunduğumuz his yoğunluğumuzdur. Kızgınlık, öfke gerisindeki gerçek hisleri gölgeleyerek yanlış reaksiyonlar vermemize sebep olabilir. Sinirlediğimizde o an vereceğimiz reaksiyonları denetim edemeyebiliriz. Sinirlendiğimiz şeyi bulmak ve çözmek yerine yalnızca baskılamaya çalıştığımız vakit da çabucak sonrasındasında yanlış vakit da ortaya çıkabilir. Bu yüzden hisleri konuşmak kıymetlidir.
Sinirlenmemizin niçini nitekim karşı tarafın yaptığı davranış yahut kelam mü yoksa yaşadığımız farklı bir şey mi? Bu her vakit düşündüğümüz bir şey değil, hatta birçok vakit kendi yaşadığımız bir durumdan (eş ile tartışma, işte yaşanan külfetler, yorgunluk, baş ağrısı vb.) dolayı hudutlu olsak dahi bunun farkına varmakta zorlanıyor ve evvel dışa reaksiyon gösteriyoruz. Bu bahiste hislerimizi oluşturan gerçek olayların ve şahısların farkında olmak irtibat sırasında reaksiyonlarımızı yanlışsız biçimde oluşturabilmemizi ve bizden kaynaklanan bir durumsa onu denetim altına alabilmemizi sağlar. Bizi sinirlendiren olayın çocuk kaynaklı olduğu durumlarda (söz dinlememesi, yeniden ettiğiniz şeyi yapmaması, kurallara uymaması gibi) ise birinci reaksiyonumuzun nasıl olacağı epeyce kıymetlidir. O an duyulan hudut ve kızgınlıkla reaksiyon verilen durumlarda karşı bir reaksiyonla karşılaşmak fazlaca mümkündür. bu biçimde bir durumda kullanacağınız sözler, ses tonu, beden lisanı yani irtibat lisanınız çocuktan alacağınız reaksiyonun formunu belirleyen etkenler olacaktır. Zira çocuğa kullanacağınız “Sen” ile başlayan cümle ve olumsuz sözler (salak, aptal, maharetsiz, tembel gibi) onun benlik hürmetini azaltacağı üzere kendisini suçlanmış hissetmesine ve öfkesinin artmasına bu da size karşı tutum almasına, reaksiyonla yaklaşmasına sebep olabilir. Bu durumlardan kaçınmak ismine kullanılabilecek bir lisan vardır: Ben dili! Kızdığımız anda cümleye Sen diye başlayarak karşımızdakinin davranışını eleştirerek ona karşı suçlayıcı bir lisan kullanmak yerine; Ben diye başlayarak bizi sinirlendiren, üzen yahut kızdıran olayla ilgili kendi gerçek hislerimizi ve fikirlerimizi söyleyebiliriz. Bunu yaparken hissettiğimiz duyguyu, kızdığımız olayın ne olduğunu ve niçin kızdığımızı net bir biçimde açıklamalıyız. Ben lisanını kullanırken genelleme, sıfat, yargı ve soyut kavramlardan da kaçınmalı; somut tanımlar tercih etmeliyiz. bu biçimdelikle karşı tarafın bize reaksiyon göstermek yerine bizi anlamasını sağlayabiliriz.
Örnek cümleler: ❖ S: Sana yerlere basmaman gerektiğini söylemiş oldum kaç defa söylemiş oldum. B: Yere çorap giymeden bastığında hasta olabileceğin için endişeleniyorum. ❖ S: bir daha mi ödevlerini yapmadın daima ben uğraşıyorum. B: Ödevlerini yapmadığını gördüğümde gereğince uğraş göstermediğini düşünüyorum ve buna üzülüyorum zira senin başarılı olmanı istiyorum
Okumaya devam et...
Sinirlenmemizin niçini nitekim karşı tarafın yaptığı davranış yahut kelam mü yoksa yaşadığımız farklı bir şey mi? Bu her vakit düşündüğümüz bir şey değil, hatta birçok vakit kendi yaşadığımız bir durumdan (eş ile tartışma, işte yaşanan külfetler, yorgunluk, baş ağrısı vb.) dolayı hudutlu olsak dahi bunun farkına varmakta zorlanıyor ve evvel dışa reaksiyon gösteriyoruz. Bu bahiste hislerimizi oluşturan gerçek olayların ve şahısların farkında olmak irtibat sırasında reaksiyonlarımızı yanlışsız biçimde oluşturabilmemizi ve bizden kaynaklanan bir durumsa onu denetim altına alabilmemizi sağlar. Bizi sinirlendiren olayın çocuk kaynaklı olduğu durumlarda (söz dinlememesi, yeniden ettiğiniz şeyi yapmaması, kurallara uymaması gibi) ise birinci reaksiyonumuzun nasıl olacağı epeyce kıymetlidir. O an duyulan hudut ve kızgınlıkla reaksiyon verilen durumlarda karşı bir reaksiyonla karşılaşmak fazlaca mümkündür. bu biçimde bir durumda kullanacağınız sözler, ses tonu, beden lisanı yani irtibat lisanınız çocuktan alacağınız reaksiyonun formunu belirleyen etkenler olacaktır. Zira çocuğa kullanacağınız “Sen” ile başlayan cümle ve olumsuz sözler (salak, aptal, maharetsiz, tembel gibi) onun benlik hürmetini azaltacağı üzere kendisini suçlanmış hissetmesine ve öfkesinin artmasına bu da size karşı tutum almasına, reaksiyonla yaklaşmasına sebep olabilir. Bu durumlardan kaçınmak ismine kullanılabilecek bir lisan vardır: Ben dili! Kızdığımız anda cümleye Sen diye başlayarak karşımızdakinin davranışını eleştirerek ona karşı suçlayıcı bir lisan kullanmak yerine; Ben diye başlayarak bizi sinirlendiren, üzen yahut kızdıran olayla ilgili kendi gerçek hislerimizi ve fikirlerimizi söyleyebiliriz. Bunu yaparken hissettiğimiz duyguyu, kızdığımız olayın ne olduğunu ve niçin kızdığımızı net bir biçimde açıklamalıyız. Ben lisanını kullanırken genelleme, sıfat, yargı ve soyut kavramlardan da kaçınmalı; somut tanımlar tercih etmeliyiz. bu biçimdelikle karşı tarafın bize reaksiyon göstermek yerine bizi anlamasını sağlayabiliriz.
Örnek cümleler: ❖ S: Sana yerlere basmaman gerektiğini söylemiş oldum kaç defa söylemiş oldum. B: Yere çorap giymeden bastığında hasta olabileceğin için endişeleniyorum. ❖ S: bir daha mi ödevlerini yapmadın daima ben uğraşıyorum. B: Ödevlerini yapmadığını gördüğümde gereğince uğraş göstermediğini düşünüyorum ve buna üzülüyorum zira senin başarılı olmanı istiyorum
Okumaya devam et...