Ebevynler olarak çocuklarımızı neyi ne vakit ve nasıl yapmaları gerektiğini söylerken bu denetimin yalnızca bizde olduğunu düşünür, onların bu süreçte bir fikri ve isteği yokmuş üzere davranırız ve bu onların ya dışa bağımlı olmalarına ya da daima olarak ebevynle çatışma halinde olmalarına sebep olur. Kaçımız ona birşey yaparken ya da söylerken onun yerine koyuyor kendini? Kaçımız biz bişeyler yaparken karşıdan nasıl göründüğünü geçiriyor aklından? Bunun bir imajinasyonunu yapın derim. Yerde oturan çocuk sizsiniz ve tepenizde de size bir biçimde söylenen yahut bağıran ebevyniniz? Nasıl hissederdiniz sanki? Birebir biçimde hali hazırdaki ebevynliğiniz, çocuğunuzun gözünde nasıl? Bunu sorun ona; beni nasıl görüyorsun, kızarken ya da bişeyler yaparken neye benziyorum? Bana bunu anlatıp çizer misin? Neyin daha düzgün olmasını isterdin? Bu sorulara alışık olmayan çocuğunuza bunları sormuş olmak ve alınan karşılıklar sizi tatmin ve memnun etmese de onların gözünde nasıl biri olduğunuza dair derin farkındalıklar geliştirmenize sebep olur. Eksiksiz olmadığımızı bilmek hem çocuğa tıpkı vakitte bize uygun gelecektir.
Okumaya devam et...
Okumaya devam et...