İnsan doğumdan mevte kadar, kendisiyle ve etrafıyla devamlı olarak etkileşim halindedir. Evvel anneyi görürüz, onun sesini duyarız, cildini hissederiz. Ondan besleniriz, onu izler öğreniriz. daha sonra görüş açımıza baba girer, bir yabancı bizim için… Anne üzere yumuşak değil, dokunduğumuzda daha sert çizgiler hissederiz. Sakalları batar, daha kalın bir ses tonu duyarız. Farklılıkları öğreniriz yavaş yavaş. Şahısların farklı olduğu kanısı birinci burada başlar. Büyüdükçe diğer öteki beşerler girer hayatımıza. Diğer sesler, diğer kokular, ciltler, bakışlar… Her birini öğreniriz sırayla. Onlarla bağlar kurdukça kendimizle bağlantı kurarız aslında. Onlarla bir yola çıkmak demek, evvel kendimizle yola çıkmak demek olur. Biz kimiz, neleri severiz?
Şimdi kurduğunuz ilgileri gözden geçirmenizi istiyorum.
Dönüp baktığınızda daima tıpkı ilgileri mi kurdunuz? Şahıslar farklı, vakit içinder ve yerler farklı fakat senaryo daima birebir… Daima birebir hislerle birebir sonuçları elde ediyorsunuz. Elinizde sadece “Bu sefer epeyce farklı olacak, bu kişi fazlaca farklı, bana epeyce farklı davranıyor, epey farklı hissettiriyor.” cümleleri ve biraz da hayal kırıklığı kalıyor. Pekala niye daima birebir şeyleri yaşıyorsunuz?
Çok sıradan bir örnekle renklendirmek istiyorum mevzuyu. Diyelim ki A bireyinin güç bir aile yaşantısı var. Anne babasının münasebeti olumsuz, kendisi ve ebeveynleriyle olan bağlantıları de birebir biçimde olumsuz. A’nın babası daima olarak A’yı ve A’nın annesini negatif eleştiriyor, onları dinlemiyor, kendi bildiğini okuyor. Otorite kurmak ismi altında A’ya bir nevi işverenin kim olduğunu öğretiyor. Alkol alıyor, içtikten daha sonra şiddet gösteriyor; ayıldıktan daha sonra sıradan gayretlerle gönül almaya çalışıyor. A’da vakit geçtikten daha sonra kendi ömrüne babasına epey benzeri birini alıyor. Tıpkı babasıyla kurduğu münasebet üzere eleştirildiği, manipüle edildiği, şiddete maruz kaldığı münasebetlerin ortasında buluyor kendini. Üstelik bu münasebetler bitse de yenilerine başlıyor. Ve lisanında daima şu cümle var; “Beni daima bu biçimde tipler buluyor. X’te bu biçimdeydi, Y’de bu biçimdeydi…” Nitekim bu biçimde tipler A’yı mı buluyor? Yoksa A kendini bu biçimde bir döngünün içine mi sürüklüyor?
A kendini bu döngünün içine sürüklüyor evet, lakin bunu şuurlu yapmıyor. Bilinçdışı, travmanın olduğu yere gidip o travmayı çözmek ister. Çocuklukta birilerini yahut kendini değiştirmek için kâfi güce sahip değiliz ve durumları olduğu üzere kabulleniriz. Lakin büyüdüğümüzde artık değiştirebilmek için gücümüz ve fırsatımız olduğuna inanırız. Tam da bu sebepten bizi yaralayan, yıpratan, çözemediğimiz (zamanında çözmeye gücümüzün yetmediği) bağlantıları tekrar kurarız. A geçmişte babasını değiştiremedi, değiştiremezdi. Fakat artık büyüdü X’i, Y’i değiştirebilir. İşte bilinçdışı bu motivasyonla hareket ediyor. niye değiştiremiyor pekala? Bu kere çocuk olmamasına ve artık değiştirebilecek pozisyonda bulunmasına karşın niye değişim gerçekleşmiyor? Zira bir daha farkında olmadan tıpkı davranış örüntülerini besliyor. Travma çözülemediği için, birebir olaylar yenidenlanıyor. Bu aslında bir düzgünleşme isteği, lakin kişi nasıl güzelleşeceğini bilmediği için birebir yerde takılı kalır.
Neyi, niye yaptığımızla yahut yapamadığımızla ilgili içgörü kazanırsak, tahlile o kadar yaklaşırız.
Kendinize dönün, kurduğunuz bağları inceleyin, bu bağlardaki en baskın hislerinizi arayın. Karşılık epeyce yakında, zihninizin ortasında…
Okumaya devam et...
Şimdi kurduğunuz ilgileri gözden geçirmenizi istiyorum.
Dönüp baktığınızda daima tıpkı ilgileri mi kurdunuz? Şahıslar farklı, vakit içinder ve yerler farklı fakat senaryo daima birebir… Daima birebir hislerle birebir sonuçları elde ediyorsunuz. Elinizde sadece “Bu sefer epeyce farklı olacak, bu kişi fazlaca farklı, bana epeyce farklı davranıyor, epey farklı hissettiriyor.” cümleleri ve biraz da hayal kırıklığı kalıyor. Pekala niye daima birebir şeyleri yaşıyorsunuz?
Çok sıradan bir örnekle renklendirmek istiyorum mevzuyu. Diyelim ki A bireyinin güç bir aile yaşantısı var. Anne babasının münasebeti olumsuz, kendisi ve ebeveynleriyle olan bağlantıları de birebir biçimde olumsuz. A’nın babası daima olarak A’yı ve A’nın annesini negatif eleştiriyor, onları dinlemiyor, kendi bildiğini okuyor. Otorite kurmak ismi altında A’ya bir nevi işverenin kim olduğunu öğretiyor. Alkol alıyor, içtikten daha sonra şiddet gösteriyor; ayıldıktan daha sonra sıradan gayretlerle gönül almaya çalışıyor. A’da vakit geçtikten daha sonra kendi ömrüne babasına epey benzeri birini alıyor. Tıpkı babasıyla kurduğu münasebet üzere eleştirildiği, manipüle edildiği, şiddete maruz kaldığı münasebetlerin ortasında buluyor kendini. Üstelik bu münasebetler bitse de yenilerine başlıyor. Ve lisanında daima şu cümle var; “Beni daima bu biçimde tipler buluyor. X’te bu biçimdeydi, Y’de bu biçimdeydi…” Nitekim bu biçimde tipler A’yı mı buluyor? Yoksa A kendini bu biçimde bir döngünün içine mi sürüklüyor?
A kendini bu döngünün içine sürüklüyor evet, lakin bunu şuurlu yapmıyor. Bilinçdışı, travmanın olduğu yere gidip o travmayı çözmek ister. Çocuklukta birilerini yahut kendini değiştirmek için kâfi güce sahip değiliz ve durumları olduğu üzere kabulleniriz. Lakin büyüdüğümüzde artık değiştirebilmek için gücümüz ve fırsatımız olduğuna inanırız. Tam da bu sebepten bizi yaralayan, yıpratan, çözemediğimiz (zamanında çözmeye gücümüzün yetmediği) bağlantıları tekrar kurarız. A geçmişte babasını değiştiremedi, değiştiremezdi. Fakat artık büyüdü X’i, Y’i değiştirebilir. İşte bilinçdışı bu motivasyonla hareket ediyor. niye değiştiremiyor pekala? Bu kere çocuk olmamasına ve artık değiştirebilecek pozisyonda bulunmasına karşın niye değişim gerçekleşmiyor? Zira bir daha farkında olmadan tıpkı davranış örüntülerini besliyor. Travma çözülemediği için, birebir olaylar yenidenlanıyor. Bu aslında bir düzgünleşme isteği, lakin kişi nasıl güzelleşeceğini bilmediği için birebir yerde takılı kalır.
Neyi, niye yaptığımızla yahut yapamadığımızla ilgili içgörü kazanırsak, tahlile o kadar yaklaşırız.
Kendinize dönün, kurduğunuz bağları inceleyin, bu bağlardaki en baskın hislerinizi arayın. Karşılık epeyce yakında, zihninizin ortasında…
Okumaya devam et...