Beykozlu
New member
3’üncü kere kanser savaşını kazanan Fenerbahçe Futbol Kadrosu’nun kaptan sürücüsü Cemal Karakış, 18 yıllık Fenerbahçe serüveniyle ilgili samimi açıklamalarda bulundu. Kadroyla Anadolu’nun her kentine gittiğini ve iyi-kötü birfazlaca anısı olduğunu söyleyen Karakış, “6 sene kadar evvel Kayseri’de hoş bir dayak yedim. O da emniyetin bizi yanlış bir güzergâha sokup Kayseri taraftarlarının içine girmemizle oldu. Dayağın sıkıntısını oldukca çektim. Başım kırıldı, başımın ortasında o günden kalma cam modülü hala var” dedi.
Fenerbahçe’nin emektar sürücü kaptanı Cemal Karakış, Rizespor galibiyeti daha sonrası Rize’den hareket eden Fenerbahçe otobüsünün Trabzon Sürmene yolunda silahlı taarruza uğramasından (2015), bu vakte kadar kaç teknik eleman ile çalıştığına; hangi deplasmanların güç geçtiğinden, ekiple maçlara gidip gelirken yaşadığı iyi-kötü biroldukça anıyı DHA’ya anlattı.
Çeyrek asra yaklaşan Fenerbahçe macerasında yaklaşık 16-17 hocayla çalıştığını ve futbolcusundan tabibine kadar toplulukta hoş dostluklar kurduğunu söz eden Karakış, “Kimse kimsenin işine karışmazdı zira herkes kendi işini, tertibini biliyordu. Muhasebecimiz, tabiplerimiz, sağlıkçılarımız hoş bir sistem oturtmuştuk ve o sistem hala devam ediyor” dedi.
“FENERBAHÇE TARAFTARINA ÇOK TEŞEKKÜR EDİYORUM”
Aslında 23 yıldır Fenerbahçe topluluğunun ortasında olduğunu söyleyen Cemal Karakış, “18 yıldır Fenerbahçe’nin işçisiyim. 5 yıl da bir firmayla sponsor olarak çalıştım, Fenerbahçe’ye o firmadan geçtim. O periyotta de bir daha futbol kadrosunu taşıyordum. Oradan Fenerbahçe’nin işçisi oldum. Bugüne kadar devam ediyorum, çalışıyorum. Evvel şunu söyleyeyim, Fenerbahçe taraftarına fazlaca teşekkür ediyorum. Bu denli yıl Anadolu’nun her kentine gittim. Taraftarlar rastgele bir ziyan görmeyeyim diye, yol uzunluğu İstanbul’dan Anadolu’ya kadar beni takip eder, korur, otobüsü kollarlardı. Maçlardan daha sonra ekseriyetle İstanbul dönüşümüz gece oluyordu, yenelim ya da yenilelim Samandıra Can Bartu Tesisleri’nde kadar beni getirirlerdi. Ondan dolayı fazlaca memnundum ve 35 milyon taraftarımız var. Birbirimize epeyce sahip çıkıyorduk” diye konuştu.
“6 SENE EVVEL KAYSERİ’DE HOŞ BİR DAYAK YEDİM”
Yaklaşık yarım asra yaklaşan iş hayatı boyunca düzgün berbat birfazlaca anıya şahit olduğunu belirten Karakış, bu anılardan birini şu biçimde anlattı:
“6 sene kadar evvel Kayseri’de hoş bir dayak yedim. O da emniyetin yanlış bir güzergâha bizi sokup Kayseri taraftarlarının içine girmemizle oldu. Dayağın epey ezasını çektim. Başım kırıldı, hala başımın ortasında o günden kalma cam kesimi var. Hocalarımız almak istemiyor, zira ‘zararı yok, alırsak ziyan veririz’ dediler. Eşim çocuklarım konutta, haberlerde canlı izledikleri için hayli meşakkat hayatıştık. Alışılmış bunun haricinde Antalya kamplarında epey hoş anılarımız oluyordu. Topçu arkadaşlarla birlikte, 10-12 gün kamp yapar, akşamları oturup sohbet eder, tavla oynar, eğlenir dönerdik, hoş anılardı bunlar. Tahminen yerli ve yabancı 16-17 tane hocayla çalıştım. Hepsi epeyce hoştu, fazlaca yeterli dostluklarımız vardı. Kimse kimsenin işine karışmazdı zira herkes kendi işini, nizamını biliyordu.”
“TÜRKİYE’NİN EN HOŞ TARAFTARI SİVAS VE MANİSA”
Fenerbahçe’deki ömrü boyunca biroldukça deplasmanda bulunduğunu belirten Karakış, “Yakın deplasmanlarda Bursaspor problemliydi. Üstün Lig’deyken Kocaeli, Sakarya düşünceliydi. Diyarbakır varken Diyarbakır zahmetliydi. Kayseri uzun vakittir Fenerbahçe’yle sıradan badire yaşar. Fenerbahçe’ye yahut o kente giden rastgele bir kadroya ziyan vermeyen en büyük iki kent, Sivas ve Manisa’dır. Manisa taraftarlarının ortasından geçerdik, bize ‘hoş geldin afişleri’ asarlardı. Sivas bir daha öyle” dedi.
“SALDIRIYA UĞRAYAN OTOBÜS FOTOĞRAFI OLARAK BENİM OTOBÜSÜN FOTOĞRAFINI KOYMUŞLARDI”
2015 yılında, Rizespor galibiyeti daha sonrası Rize’den hareket eden Fenerbahçe otobüsünün Trabzon Sürmene yolunda silahlı hücuma uğradığı vakit orada olmadığını belirten Karakış o geceyi şu biçimde anlattı:
“O an meskenden çıktım Samandıra’ya geldim ve otobüsü aldım. Sabiha Gökçen Havaalanı’na uçak gelecekti onu beklemeye gidiyordum. Orada duydum ve otobüsün televizyonlarını açıp, seyrettim. Tabi meskende ve toplulukta büyük şok yaşanmıştı. Bu ortada taarruza uğrayan otobüs fotoğrafı olarak benim otobüsün fotoğrafını koymuşlardı. Haberler ve televizyonlar hücuma uğrayan otomobil sivil olduğu için o arabayı tanımayıp benim otobüsün fotoğraflarını paylaşmışlardı. Bu durum toplulukta fazlaca değişik bir ortam yarattı. O arkadaşa da fazlaca üzüldük, her şey fazlaca makûs oldu. Benim Rize’ye gitmememin niçini ise evvelki yıllarde Trabzon’da kimi problemler yaşamamızdı. Rize’ye Trabzon’un ortasından geçtiğim için gitmemiştim. Otelden Trabzon Havaalanı’na ekibi getiren arkadaş Rize’de şehirlerarası çalışan firmadan otomobil kiralanmıştı. Rize’den dönüşte, ona attılar. Allah’a şükürler olsun ki çocuk kendini kurtardı. daha sonra buraya geldi birlikte maçları izledik. Topluluk ve yönetimimiz de sahip çıktı. Sayın Aziz Liderimiz Rize Belediye Lideri’yle görüşme yapmıştı. Ona Rize Belediyesi’ne bir iş verdiler. Son bir iki aydır görüşmüyoruz ancak bildiğim kadarıyla orada çalışıyor. Taarruz olduğunda orada herkes olabilirdi. Biz olsaydık tahminen daha değişik şeyler olurdu. Zira otomobil o bölgenin otomobiliydi ve sürücü de o bölgenin sürücüsüydü. Artık bizim otomobilimiz giydirmeli ve logolu olduğu için şekilleri daha değişik olabilirdi.”
Fenerbahçe’nin emektar sürücü kaptanı Cemal Karakış, Rizespor galibiyeti daha sonrası Rize’den hareket eden Fenerbahçe otobüsünün Trabzon Sürmene yolunda silahlı taarruza uğramasından (2015), bu vakte kadar kaç teknik eleman ile çalıştığına; hangi deplasmanların güç geçtiğinden, ekiple maçlara gidip gelirken yaşadığı iyi-kötü biroldukça anıyı DHA’ya anlattı.
Çeyrek asra yaklaşan Fenerbahçe macerasında yaklaşık 16-17 hocayla çalıştığını ve futbolcusundan tabibine kadar toplulukta hoş dostluklar kurduğunu söz eden Karakış, “Kimse kimsenin işine karışmazdı zira herkes kendi işini, tertibini biliyordu. Muhasebecimiz, tabiplerimiz, sağlıkçılarımız hoş bir sistem oturtmuştuk ve o sistem hala devam ediyor” dedi.
“FENERBAHÇE TARAFTARINA ÇOK TEŞEKKÜR EDİYORUM”
Aslında 23 yıldır Fenerbahçe topluluğunun ortasında olduğunu söyleyen Cemal Karakış, “18 yıldır Fenerbahçe’nin işçisiyim. 5 yıl da bir firmayla sponsor olarak çalıştım, Fenerbahçe’ye o firmadan geçtim. O periyotta de bir daha futbol kadrosunu taşıyordum. Oradan Fenerbahçe’nin işçisi oldum. Bugüne kadar devam ediyorum, çalışıyorum. Evvel şunu söyleyeyim, Fenerbahçe taraftarına fazlaca teşekkür ediyorum. Bu denli yıl Anadolu’nun her kentine gittim. Taraftarlar rastgele bir ziyan görmeyeyim diye, yol uzunluğu İstanbul’dan Anadolu’ya kadar beni takip eder, korur, otobüsü kollarlardı. Maçlardan daha sonra ekseriyetle İstanbul dönüşümüz gece oluyordu, yenelim ya da yenilelim Samandıra Can Bartu Tesisleri’nde kadar beni getirirlerdi. Ondan dolayı fazlaca memnundum ve 35 milyon taraftarımız var. Birbirimize epeyce sahip çıkıyorduk” diye konuştu.
“6 SENE EVVEL KAYSERİ’DE HOŞ BİR DAYAK YEDİM”
Yaklaşık yarım asra yaklaşan iş hayatı boyunca düzgün berbat birfazlaca anıya şahit olduğunu belirten Karakış, bu anılardan birini şu biçimde anlattı:
“6 sene kadar evvel Kayseri’de hoş bir dayak yedim. O da emniyetin yanlış bir güzergâha bizi sokup Kayseri taraftarlarının içine girmemizle oldu. Dayağın epey ezasını çektim. Başım kırıldı, hala başımın ortasında o günden kalma cam kesimi var. Hocalarımız almak istemiyor, zira ‘zararı yok, alırsak ziyan veririz’ dediler. Eşim çocuklarım konutta, haberlerde canlı izledikleri için hayli meşakkat hayatıştık. Alışılmış bunun haricinde Antalya kamplarında epey hoş anılarımız oluyordu. Topçu arkadaşlarla birlikte, 10-12 gün kamp yapar, akşamları oturup sohbet eder, tavla oynar, eğlenir dönerdik, hoş anılardı bunlar. Tahminen yerli ve yabancı 16-17 tane hocayla çalıştım. Hepsi epeyce hoştu, fazlaca yeterli dostluklarımız vardı. Kimse kimsenin işine karışmazdı zira herkes kendi işini, nizamını biliyordu.”
“TÜRKİYE’NİN EN HOŞ TARAFTARI SİVAS VE MANİSA”
Fenerbahçe’deki ömrü boyunca biroldukça deplasmanda bulunduğunu belirten Karakış, “Yakın deplasmanlarda Bursaspor problemliydi. Üstün Lig’deyken Kocaeli, Sakarya düşünceliydi. Diyarbakır varken Diyarbakır zahmetliydi. Kayseri uzun vakittir Fenerbahçe’yle sıradan badire yaşar. Fenerbahçe’ye yahut o kente giden rastgele bir kadroya ziyan vermeyen en büyük iki kent, Sivas ve Manisa’dır. Manisa taraftarlarının ortasından geçerdik, bize ‘hoş geldin afişleri’ asarlardı. Sivas bir daha öyle” dedi.
“SALDIRIYA UĞRAYAN OTOBÜS FOTOĞRAFI OLARAK BENİM OTOBÜSÜN FOTOĞRAFINI KOYMUŞLARDI”
2015 yılında, Rizespor galibiyeti daha sonrası Rize’den hareket eden Fenerbahçe otobüsünün Trabzon Sürmene yolunda silahlı hücuma uğradığı vakit orada olmadığını belirten Karakış o geceyi şu biçimde anlattı:
“O an meskenden çıktım Samandıra’ya geldim ve otobüsü aldım. Sabiha Gökçen Havaalanı’na uçak gelecekti onu beklemeye gidiyordum. Orada duydum ve otobüsün televizyonlarını açıp, seyrettim. Tabi meskende ve toplulukta büyük şok yaşanmıştı. Bu ortada taarruza uğrayan otobüs fotoğrafı olarak benim otobüsün fotoğrafını koymuşlardı. Haberler ve televizyonlar hücuma uğrayan otomobil sivil olduğu için o arabayı tanımayıp benim otobüsün fotoğraflarını paylaşmışlardı. Bu durum toplulukta fazlaca değişik bir ortam yarattı. O arkadaşa da fazlaca üzüldük, her şey fazlaca makûs oldu. Benim Rize’ye gitmememin niçini ise evvelki yıllarde Trabzon’da kimi problemler yaşamamızdı. Rize’ye Trabzon’un ortasından geçtiğim için gitmemiştim. Otelden Trabzon Havaalanı’na ekibi getiren arkadaş Rize’de şehirlerarası çalışan firmadan otomobil kiralanmıştı. Rize’den dönüşte, ona attılar. Allah’a şükürler olsun ki çocuk kendini kurtardı. daha sonra buraya geldi birlikte maçları izledik. Topluluk ve yönetimimiz de sahip çıktı. Sayın Aziz Liderimiz Rize Belediye Lideri’yle görüşme yapmıştı. Ona Rize Belediyesi’ne bir iş verdiler. Son bir iki aydır görüşmüyoruz ancak bildiğim kadarıyla orada çalışıyor. Taarruz olduğunda orada herkes olabilirdi. Biz olsaydık tahminen daha değişik şeyler olurdu. Zira otomobil o bölgenin otomobiliydi ve sürücü de o bölgenin sürücüsüydü. Artık bizim otomobilimiz giydirmeli ve logolu olduğu için şekilleri daha değişik olabilirdi.”