Çocuklarımızı kendi dileklerimize nazaran ve tahminen vaktinde kendimiz için gerçekleştiremediğimiz beklentilere nazaran bir şeyler yapmaya çalışmak, uzun vadede çocuğumuzun kendi hayatının sorumluluğunu alabilen bir birey olabilmesini pürüzler. Çocuğumuz kendi gereksinimlerine yabancı, diğerlerini şad ederek varolabilen birisi haline gelebilir. Tahminen sizin istediğiniz üzere olur, fazlaca da başarılı olur, ancak olmak istediği yer orası değilse ruhsal sorunlarla müsabakası kaçınılmazdır. Memnun olamaz, keşkelerle dolar geçmişi ve geleceği… En nihayetinde olmasını istediğiniz yerdedir ve sizin gereksinimleriniz karşılanır fakat onun gereksinimleri nedir, hiç sordunuz mu? Hiç hayır, ben bunu istemiyorum dediğinde hayırını kabul edebildiniz mi? kimi vakit küçümseseniz yahut ‘saçma’ bulsanız bile ilgi duyduğu bir şeyi yapması konusunda onu desteklediniz mi?
Çocuğumuza şu yahut bu olmayı öğretmek yerineher neyse o olmayı öğrettiğimizde benlik hürmeti gelişmiş ve kendi kararlarını alabilen bir çocuk yetiştiririz. bu biçimde yetişen bir çocuk ise kendi potansiyellerini gerçekleştirmek için yanlışsız adımları atabilecek sorumluluğa sahip olabilir. Ötekilerden gelebilecek istismarlara ve manipülasyonlara karşı kendini koruyabilecek sağlam bir duruş kazanabilir. Bırakalım çocuklarımız her neyse o olsun.
Okumaya devam et...
Çocuğumuza şu yahut bu olmayı öğretmek yerineher neyse o olmayı öğrettiğimizde benlik hürmeti gelişmiş ve kendi kararlarını alabilen bir çocuk yetiştiririz. bu biçimde yetişen bir çocuk ise kendi potansiyellerini gerçekleştirmek için yanlışsız adımları atabilecek sorumluluğa sahip olabilir. Ötekilerden gelebilecek istismarlara ve manipülasyonlara karşı kendini koruyabilecek sağlam bir duruş kazanabilir. Bırakalım çocuklarımız her neyse o olsun.
Okumaya devam et...