Türk lisan kurumu sözlüğüne nazaran bağlantı, ”Duygu, niyet yahut ayrıntıların akla gelebilecek her türlü yolla diğerlerine aktarılması” durumu olarak isimlendirir. İletilen şey, ileti olarak isimlendirilebilir. Birine bir ileti attığınızda bu bildirisi alan kişi, okuduğu bildiriden bir yahut birden çok mana çıkarabilir. Günlük kullanmasımızda sıkça artan telefon bildirisi üzerinden düşünecek olursak, bir olayı arkadaşımıza anlatırken yüzümüzü bakılırsamediği için hissimizi fark edebilmesi adına ‘emoji’ kullanırız. Hatta hadisedeki coşkumuzu tam olarak fark edebilmesi için kimi vakit sesli ileti göndeririz. Tıpkı bir telefon bildirisinin maruz kaldığı bu süreç üzere bizlerde her gün yüzlerce, hatta binlerce ileti iletiyoruz ve birileri ile direkt olarak bağlantıya geçiyoruz. Sağlıklı yetişkin bir bireyin, ortasında bulunduğu diyaloğu olumlu tarafta devam ettirebilmesi için, iletinin içeriğini ve söylenmesi gereken cümlenin uygun vaktini bilmesi, söylenen şeylerin nerede söyleneceğinin doğruluğuna karar vermesi, en düzgün nasıl söyleneceğini düşünmesi, olayları karşıdakinin anlayabileceği biçimiyle sıradançe anlatabilmesi, akıcı bir lisanla ve karşıdaki bireyle göz kontağı kurarak konuşabilmesi, dikkatini karşısındaki kişi ile irtibata ağırlaştırması, verdiği iletilerin alınıp alınmadığını fark edebilmesi üzere dikkat etmesi gerek noktalar vardır. Tanımlamalara baktığımızda bağlantısı, daima karşıda birinin var olması ile kurulan bir olgu olarak düşünebiliriz. Ancak karşıdaki bireyde etkileşim oluşturan, bizim varlığımızdır. Birçok vakit irtibat sorunu yaşadığımızı argüman ederiz. Evet, vakit zaman karşıdaki kişi verdiğiniz bildirisi alamamış olabilir. Örneğin; Biz nasıl bir ileti ilettik? İletide ‘emojilerimiz’ karışmış olabilir mi? Karşıdaki kişi hangi his ortasında olduğumuzu tam olarak anladı mı? Fikrimizi bir tutarlılık ortasında iletebildik mi? Devrik cümleler mi kurduk? Vurguyu nerede, hangi tonda yaptık? Aslına bakarsak bu soruların yanıtını vermek için şu soruyu yanıtlamamız gerekmektedir; kendimiz ile ne kadar bağlantı halindeyiz?
İletişim duymaktır, duyulmaktır.
Önce kendini dinlemektir irtibat. İletinin içeriğini oluşturacak malzemeyi, kendini tanımaktır. İçimde neler oluyor? Ben bu durumda nasıl düşünürüm? Nasıl hissederim? Kendi içine bakmaktır. Zordur bu kısım. Kendine daima olarak “Ben şuan nasılım?” sorusunu sormayı gerektirir. Hislerini görmek, vücudunun sana ne söylemiş olduğini dinlemek, açık bir lisanla kendine karşı nasıl olduğunu itiraf etmektir. Günlük yaşantımızda bunu birden fazla vakit atlarız. Gereksinim duymadığımızdan değil! Nasıl yapılacağını bilmediğimizden es geçeriz. Zira bize öğretilen de budur: “Şuan mızmızlanamazsın!”, “Duygular mı geç onları, daha sorun çözeceğiz” üzere edinilmiş cümlelerin tekerrüründen ibaret geçiririz günümüzü. Kendinle hasbihal etmek hem de karşıdakini de duyabilmektir. Kendini bir insan olarak duymak, karşıdakini duymayı da getirir. Gereksinimlerimiz daima birebir noktalardan temellenir. Sevgi isteriz, söylemiş olduklerimize ilgi duyulsun, söylemiş olduğimiz dinlensin, biri bizi duysun ve bizi anlasın isteriz. Sağlıklı irtibat, bunların karşılıklı olarak sağlandığı irtibat ile mümkün olur. Bağlantı, şu gerçeği hatırlatır: ‘İnsan gözü baktığı her şeyi görür, kendi hariç! Zira kendini görmeye muktedir değildir.’ Aslında irtibat, karşındakinin aynasında kendini görmektir. söylemiş olduğin cümle bir duyguya, niyete dönüşür ve o ayna da tezahür eder. bu biçimdece aynadaki aksimizden tanırız kendimizi. Ben bu duruma nasıl yanıt veririm? Yüzüm ne form alır? Tüm bunları muhatabımızla yanıtlandırabiliriz. Kemal Sayar’ın bir yazısında fazlaca hoş bir cümle okumuştum: ‘Seni hakkıyla duyabilmem için ben’i susturmam lazım.’ Eğer konuşma esnasında karşıdaki kişi fikrini beyan etmeden, başımızda bir cümle varsa bu cümle, irtibat esnasında fazlaca işimize yaramayacaktır. Şayet “Ben’i” susturmak istiyorsan onu evvel duymalısın. Duyulmaya aç bir zihnin konuşacakları vardır. Kendi konuştuklarını dinlemeli, önemsemelisin. bu biçimdece kendi zihnindeki peşin kararları, karşılıklı diyaloğa gelmeden ayıklayabilirsin. aslına bakarsanız kendimize sağırken bir diğerini duymak tuhaf olurdu.
Okumaya devam et...
İletişim duymaktır, duyulmaktır.
Önce kendini dinlemektir irtibat. İletinin içeriğini oluşturacak malzemeyi, kendini tanımaktır. İçimde neler oluyor? Ben bu durumda nasıl düşünürüm? Nasıl hissederim? Kendi içine bakmaktır. Zordur bu kısım. Kendine daima olarak “Ben şuan nasılım?” sorusunu sormayı gerektirir. Hislerini görmek, vücudunun sana ne söylemiş olduğini dinlemek, açık bir lisanla kendine karşı nasıl olduğunu itiraf etmektir. Günlük yaşantımızda bunu birden fazla vakit atlarız. Gereksinim duymadığımızdan değil! Nasıl yapılacağını bilmediğimizden es geçeriz. Zira bize öğretilen de budur: “Şuan mızmızlanamazsın!”, “Duygular mı geç onları, daha sorun çözeceğiz” üzere edinilmiş cümlelerin tekerrüründen ibaret geçiririz günümüzü. Kendinle hasbihal etmek hem de karşıdakini de duyabilmektir. Kendini bir insan olarak duymak, karşıdakini duymayı da getirir. Gereksinimlerimiz daima birebir noktalardan temellenir. Sevgi isteriz, söylemiş olduklerimize ilgi duyulsun, söylemiş olduğimiz dinlensin, biri bizi duysun ve bizi anlasın isteriz. Sağlıklı irtibat, bunların karşılıklı olarak sağlandığı irtibat ile mümkün olur. Bağlantı, şu gerçeği hatırlatır: ‘İnsan gözü baktığı her şeyi görür, kendi hariç! Zira kendini görmeye muktedir değildir.’ Aslında irtibat, karşındakinin aynasında kendini görmektir. söylemiş olduğin cümle bir duyguya, niyete dönüşür ve o ayna da tezahür eder. bu biçimdece aynadaki aksimizden tanırız kendimizi. Ben bu duruma nasıl yanıt veririm? Yüzüm ne form alır? Tüm bunları muhatabımızla yanıtlandırabiliriz. Kemal Sayar’ın bir yazısında fazlaca hoş bir cümle okumuştum: ‘Seni hakkıyla duyabilmem için ben’i susturmam lazım.’ Eğer konuşma esnasında karşıdaki kişi fikrini beyan etmeden, başımızda bir cümle varsa bu cümle, irtibat esnasında fazlaca işimize yaramayacaktır. Şayet “Ben’i” susturmak istiyorsan onu evvel duymalısın. Duyulmaya aç bir zihnin konuşacakları vardır. Kendi konuştuklarını dinlemeli, önemsemelisin. bu biçimdece kendi zihnindeki peşin kararları, karşılıklı diyaloğa gelmeden ayıklayabilirsin. aslına bakarsanız kendimize sağırken bir diğerini duymak tuhaf olurdu.
Okumaya devam et...