”Kendini sevmek” kavramı bir o kadar alışmış fakat bit o kadar da özümsenmemiş sanırım… O denli ki alışverişin, cilt bakımının, masajın, sporun, öz bakımın, kendine çiçek almanın, yemek ısmarlamanın kendini sevmek olduğuna dair inanışlar olduğunu görüyorum. Pekala diyorum bunlar kalsın… aslına bakarsanız tüm bu alanları da kolay elde etmedi toplumda bayan. Lakin öz sevgi için, öz şefkat için hiçte kâfi değil. Bu yıkık dökük bir binanın dış cephesini ihtişamlı taşlarla kaplamaya, bahçeyi süslemeye benzeri. halbuki binanın içine girdiğinizde harabeyle karşılaşırsınız. Demek ki kendini sevmek dediğimiz şey fazlaca daha içsel, kendini kabul etmeyle ilgili bir şey. Kendimizi olduğumuz halimizle kabul etmeyişimiz sanırım bizi sevgisiz bırakıyor.
Ve insanın kendini sevmesi ve beğenmesi aslında fazlaca zordur zira içimizdeki canavar doymak bilmez. Ne yaparsak daha fazlasını ister. Ülkü bir fotoğraf koyar önümüze ve der ki; “Bak sen o fotoğraftaki üzere değilsin hala eksiksin. O fotoğraftaki kadar başarılı, yetenekli, kâfi değilsin eksiksin. Daha uygun yemek yapmalısın, daha uygun anne olmalısın, daha âlâ eş olmalısın, daha fazlaca bilmelisin, daha zayıf olmalısın, daha hoş olmalısın, zira sen olduğun halinle gereğince güzel değilsin.” Ve şayet âlâ şayet olmazsan kendine, “Bravo sen bu işi uygun yaptın” demezsin ve ötürüsıyla kuvvetli hissetmezsin ve kuvvetli hissetmezsen de gereksinimin olan sevgiyi kendine vermezsin…
Günümüz toplumunda lakin başarılı olursak kendimi kabul ediyoruz. Tıpkı geçmiş periyotlarda uslu çocuk olduğumuzda takdir gördüğümüz gibi… bu biçimdelar kabul görülüp görülmeyişimiz ne kadar uyumlu akıllı uslu sıkıntısız ve başarılı oluşumuza bağlıydı tahminen lakin artık bu şartı koyan kim? Galiba beynimize bunu hatırlatmamız gerekiyor değil mi? “Kendini sevmek için kabul etmek için şartlara gereksinimin yok…”! “Sen olduğun halinle yeterlisin. Gereğince uygun anne, eş, arkadaş, konut temizleyici, yemek yapan olamayabilirsin. Yani yavaşlayabilirsin, koşturmak zorunda değilsin…” Zira bizler her şeyin üstesinden gelemeyiz. Kusursuz olamayız. Eksiksiz olmadığımızı kabullendiğimizde ve eksiksiz olma uğraşına girmediğimizde sevginin tohumunu atarız işte içimize. Geriye o tohumu sulamak kalır.
Neyle sularız biliyor musunuz? Kusurlarımızla, eksiklerimizle, âlâ olmayan yanlarımızla daha doğrusu tamda bu eksiklerimize şefkatle yaşlaştığımızda işte bu tohumu sulamış oluruz. İşte bu biçimde filizlenir sevgi tohumu. Yeterli olmayan taraflarımıza şefkatle yaklaştığımızda.
Hani hepimizin ortasında bir aslan yatar ya, daima olmak istediğimiz fakat bir türlü olamadığımız ülkü insandır o. Tahminen de aslan değilizdir. Tavşanızdır, kurbağayızdır, kaplumbağayızdır. Bebekleri düşünün her bebek kendi mizacıyla doğar içe dönük, dışa dönük, hareketli, sakin, gözlemci, etkin vs. Lakin büyürken nasıl da tek kalıba sokarız biz tüm çocukları. Bu kalıbın ismi da uyumlu olmak, meselesiz olmak, sağduyulu, anlayışlı, yardımsever olmak vs. daha sonra iç sesini kaybeden mizacını tanımayan ve idealdeki aslan olmak isteyen yetişkinlere dönüşüyoruz. Basmakalıp yetişkinler.
Önce bir kendimizi keşfedelim tanıyalım, kapasitemizi öğrenelim, birimiz hem konutuyla hem çocuğuyla hem okuluyla tıpkı vakitte işiyle ilgilenebilirken bir öbürümüz için bu oldukçata mümkün olmayabilir. Ama bunu başarılı ya da olmamak olarak adlandırdığımızda kendimize haksızlık ediyoruz ve her birimizin kuvvetli yanları hayatın farklı yerlerinde gizli olduğunu kaçırıyoruz. Maalesef bizler başkalarının görünen düzgün yanlarına odaklanmaktan kendi hazinelerimizi keşfedemiyoruz. Öyleyse diyorum ki; Kendi hazinelerimizi keşfedeceğimiz seyahatlerimiz olsun…
Okumaya devam et...
Ve insanın kendini sevmesi ve beğenmesi aslında fazlaca zordur zira içimizdeki canavar doymak bilmez. Ne yaparsak daha fazlasını ister. Ülkü bir fotoğraf koyar önümüze ve der ki; “Bak sen o fotoğraftaki üzere değilsin hala eksiksin. O fotoğraftaki kadar başarılı, yetenekli, kâfi değilsin eksiksin. Daha uygun yemek yapmalısın, daha uygun anne olmalısın, daha âlâ eş olmalısın, daha fazlaca bilmelisin, daha zayıf olmalısın, daha hoş olmalısın, zira sen olduğun halinle gereğince güzel değilsin.” Ve şayet âlâ şayet olmazsan kendine, “Bravo sen bu işi uygun yaptın” demezsin ve ötürüsıyla kuvvetli hissetmezsin ve kuvvetli hissetmezsen de gereksinimin olan sevgiyi kendine vermezsin…
Günümüz toplumunda lakin başarılı olursak kendimi kabul ediyoruz. Tıpkı geçmiş periyotlarda uslu çocuk olduğumuzda takdir gördüğümüz gibi… bu biçimdelar kabul görülüp görülmeyişimiz ne kadar uyumlu akıllı uslu sıkıntısız ve başarılı oluşumuza bağlıydı tahminen lakin artık bu şartı koyan kim? Galiba beynimize bunu hatırlatmamız gerekiyor değil mi? “Kendini sevmek için kabul etmek için şartlara gereksinimin yok…”! “Sen olduğun halinle yeterlisin. Gereğince uygun anne, eş, arkadaş, konut temizleyici, yemek yapan olamayabilirsin. Yani yavaşlayabilirsin, koşturmak zorunda değilsin…” Zira bizler her şeyin üstesinden gelemeyiz. Kusursuz olamayız. Eksiksiz olmadığımızı kabullendiğimizde ve eksiksiz olma uğraşına girmediğimizde sevginin tohumunu atarız işte içimize. Geriye o tohumu sulamak kalır.
Neyle sularız biliyor musunuz? Kusurlarımızla, eksiklerimizle, âlâ olmayan yanlarımızla daha doğrusu tamda bu eksiklerimize şefkatle yaşlaştığımızda işte bu tohumu sulamış oluruz. İşte bu biçimde filizlenir sevgi tohumu. Yeterli olmayan taraflarımıza şefkatle yaklaştığımızda.
Hani hepimizin ortasında bir aslan yatar ya, daima olmak istediğimiz fakat bir türlü olamadığımız ülkü insandır o. Tahminen de aslan değilizdir. Tavşanızdır, kurbağayızdır, kaplumbağayızdır. Bebekleri düşünün her bebek kendi mizacıyla doğar içe dönük, dışa dönük, hareketli, sakin, gözlemci, etkin vs. Lakin büyürken nasıl da tek kalıba sokarız biz tüm çocukları. Bu kalıbın ismi da uyumlu olmak, meselesiz olmak, sağduyulu, anlayışlı, yardımsever olmak vs. daha sonra iç sesini kaybeden mizacını tanımayan ve idealdeki aslan olmak isteyen yetişkinlere dönüşüyoruz. Basmakalıp yetişkinler.
Önce bir kendimizi keşfedelim tanıyalım, kapasitemizi öğrenelim, birimiz hem konutuyla hem çocuğuyla hem okuluyla tıpkı vakitte işiyle ilgilenebilirken bir öbürümüz için bu oldukçata mümkün olmayabilir. Ama bunu başarılı ya da olmamak olarak adlandırdığımızda kendimize haksızlık ediyoruz ve her birimizin kuvvetli yanları hayatın farklı yerlerinde gizli olduğunu kaçırıyoruz. Maalesef bizler başkalarının görünen düzgün yanlarına odaklanmaktan kendi hazinelerimizi keşfedemiyoruz. Öyleyse diyorum ki; Kendi hazinelerimizi keşfedeceğimiz seyahatlerimiz olsun…
Okumaya devam et...