Travmanın İç Sesi
Klinik Psikolog Yağız Karataşoğlu
Hiç geçmeyecek üzere hissediyorsun. Her sabah yeni bir güne başladığında hayatış olduklarının yükü de uyanmış ve oldukçatan sırtında yerini almış buluyorsun kendini. Sıkıntı..kolay değil bu biçimde bir yükle yaşamak. Her an her dakika yeniden başıma gelir mi diye düşünüp durmak. Kabuslarında yeniden yine görmek yaşadıklarını ve bir daha hissetmek. kimi vakit uykuda olmaya gerek yok tüm bunları görmek için; gün ortasında o denli bir an gelir ki; çevrene ve kendine yabancılaşır; o olayı bir daha yaşıyormuş üzere hissedersin. Güya dünya dönmeyi bırakmış, saat durmuş ve her şey herkes donup kalmıştır. Yalnızca sen ve o yaşadığın olay vardır canlı olan. Tıpkı bir düş üzeredir. Bağırsan sesin çıkmaz. Kurtulmaya çalışsan güya dünyanın en yorgun insanısındır. Bununla da hudutlu değil tabi tüm yaşıyor oldukların. Canın hiç bir şey yapmak istemez, nefes almak bile sıkıntı ve gereksiz gelir kimi vakit. niye yaşıyorsun? niye varsın? niye benim başıma geldi? sorularının ortasında uygun bir karşılık aramakla geçer vaktin büyük bir kısmı. Tabi ne işini yapabilirsin, ne ailene vakit ayırabilirsin ne de eğitimini sürdürebilirsin bu biçimde bir durumda. Hayat o denli sığlaşır ve anlamsızlaşır ki çevreni düşünecek ne enerjin kalır ne de isteğin. Denersin evvela vakit zaman diğerlerine anlatmayı, zorlarsın kendini. kimi vakit sözler düğümlenir boğazına düşünürsün tahminen dudaklarını da oynatırsın ancak dökülmez sözler ağzından. Birden fazla vakit bilirsin ki söylesen de inanmayacaklar. Deneyimlemişsindir bunu tahminen de; anlatmışsındır ya hiç anlaşılmadın ya da inanılmadı sana. bu biçimdedir daima başına gelenler ilahın işi olduğunda etrafındakiler sana sempati duyar seni anlar da; insan işi olduğunda seyirci kalırlar birçok vakit. Kimileri da kabahatler seni; niye karşı koymadın niye pürüz olmadın diye. Hiç bu biçimde bir şey yaşamamış birinin kurması hayli kolaydır bu cümleleri; derler ya lisana kolay diye motamot o cinsten. Bilmedikleri şey ise yaşanılan durum o denli güç ve acıdır ki insanın öz savunma sistemini amaç alır direkt. Ne direnmek mümkündür ne de kaçmak öylece donakalır insan. Sorduğun sorulara şu yanıtı bulursun birden fazla kere ‘‘bunu sen hakettin’’ işte bu karşılığı vermeye başladığında işler daha da karmaşık hale gelir. Kendinden, benliğinden mutlu olmamaya yaşamaya paha biri olmadığını düşünmeye başlarsın birçok kere. Tüm bunlara senin niye olduğun; senin bir davranışının bir fikrin bunların ortaya çıkmasında tesirli olduğunu sanarsın. Sanarsın diyorum zira bu yalnızca bir ‘‘yanılgı’’. Zira bunu sana yapanlar sen olduğun için değil; onlar ruhsal olarak sağlıklı olmadığı için yaptılar. Sen değil bir diğeri da olsa onlar bir daha birebir şeyi yaparlardı. kimi vakit yalnızca bunu bilip fark etmek bile iyileştiricidir senin için.
Unutmak istersin, hiç hatırlamamak… diğer şeylerle oyalanmayı istersin. Ya da bir şeyler kullanmayı alkol ya da unsur örneğin. Onlarla kısa vadede tahliller ararsın kendine. Uyuşursun ya da fazla kullandığında sızıp kalır o geceyi de atlatırsın. Çok uzun sürmez bu tahlil; artık karşında birden çok sorun var. Alışmaya başladığın ve bırakamadığın bağımlılık yeni sorunun. İşler karmaşıklaştıkça hayat da zorlaşmaya başlar senin için. Güzelce geri çekilmişsindir artık herkesten her şeyden. Kendine inançlı bir liman arıyorsundur fakat bu yaşadıklarının akabinde bu biçimde bir liman bulmak hiç de kolay değildir. Bir gün bir şey olur hayatında; bir kıvılcım, kimi vakit bir dost, kimi vakit bir aile üyesi. Fark edilmesi fazlaca kolay olan bu sendeki değişime biri dur demek sana takviye olmak ister. İşte bu da kıssanın ikinci kısmı; şaşırırsın evvel bu biçimde bir durumla karşılaşınca. İçindeki karamsarlık ve hayata karşı olan ümitsizliğin o denli artmıştır ki; hiç bir şeyin mümkün olmadığına inanırsın. Artık senin de unuttuğun bir şey var işte: ‘‘Nefes aldığın sürece, umut sürekli vardır.’’ Nihayet ikna olursun daha sonra. Yaşadığın bu yükü paylaşacağın anlatacağın, seni anlayacak ve seni taşıyabilecek bir terapistle bir yola çıkmaya karar verirsin. Bu yol uzun olabilir bunu bilmen gerek. Fakat bu yolun sonuna yaklaştıkça ortasında yaşadığın karanlığın nasıl aydınlığa dönüşebileceğini deneyimlemek tahminen de dünyanın en hoş şeyi olacak senin için. Lafı fazla uzatmayacağım. Vakit harekete geçme vakti. Bu umutsuz kabullenişi bir kenara koyup kendin için bir şeyler yapma vakti. Ve unutmadan şunu hatırlatacağım sana inan bana ‘‘Saklamak, anlatmaktan daha zordur.’’
Okumaya devam et...
Klinik Psikolog Yağız Karataşoğlu
Hiç geçmeyecek üzere hissediyorsun. Her sabah yeni bir güne başladığında hayatış olduklarının yükü de uyanmış ve oldukçatan sırtında yerini almış buluyorsun kendini. Sıkıntı..kolay değil bu biçimde bir yükle yaşamak. Her an her dakika yeniden başıma gelir mi diye düşünüp durmak. Kabuslarında yeniden yine görmek yaşadıklarını ve bir daha hissetmek. kimi vakit uykuda olmaya gerek yok tüm bunları görmek için; gün ortasında o denli bir an gelir ki; çevrene ve kendine yabancılaşır; o olayı bir daha yaşıyormuş üzere hissedersin. Güya dünya dönmeyi bırakmış, saat durmuş ve her şey herkes donup kalmıştır. Yalnızca sen ve o yaşadığın olay vardır canlı olan. Tıpkı bir düş üzeredir. Bağırsan sesin çıkmaz. Kurtulmaya çalışsan güya dünyanın en yorgun insanısındır. Bununla da hudutlu değil tabi tüm yaşıyor oldukların. Canın hiç bir şey yapmak istemez, nefes almak bile sıkıntı ve gereksiz gelir kimi vakit. niye yaşıyorsun? niye varsın? niye benim başıma geldi? sorularının ortasında uygun bir karşılık aramakla geçer vaktin büyük bir kısmı. Tabi ne işini yapabilirsin, ne ailene vakit ayırabilirsin ne de eğitimini sürdürebilirsin bu biçimde bir durumda. Hayat o denli sığlaşır ve anlamsızlaşır ki çevreni düşünecek ne enerjin kalır ne de isteğin. Denersin evvela vakit zaman diğerlerine anlatmayı, zorlarsın kendini. kimi vakit sözler düğümlenir boğazına düşünürsün tahminen dudaklarını da oynatırsın ancak dökülmez sözler ağzından. Birden fazla vakit bilirsin ki söylesen de inanmayacaklar. Deneyimlemişsindir bunu tahminen de; anlatmışsındır ya hiç anlaşılmadın ya da inanılmadı sana. bu biçimdedir daima başına gelenler ilahın işi olduğunda etrafındakiler sana sempati duyar seni anlar da; insan işi olduğunda seyirci kalırlar birçok vakit. Kimileri da kabahatler seni; niye karşı koymadın niye pürüz olmadın diye. Hiç bu biçimde bir şey yaşamamış birinin kurması hayli kolaydır bu cümleleri; derler ya lisana kolay diye motamot o cinsten. Bilmedikleri şey ise yaşanılan durum o denli güç ve acıdır ki insanın öz savunma sistemini amaç alır direkt. Ne direnmek mümkündür ne de kaçmak öylece donakalır insan. Sorduğun sorulara şu yanıtı bulursun birden fazla kere ‘‘bunu sen hakettin’’ işte bu karşılığı vermeye başladığında işler daha da karmaşık hale gelir. Kendinden, benliğinden mutlu olmamaya yaşamaya paha biri olmadığını düşünmeye başlarsın birçok kere. Tüm bunlara senin niye olduğun; senin bir davranışının bir fikrin bunların ortaya çıkmasında tesirli olduğunu sanarsın. Sanarsın diyorum zira bu yalnızca bir ‘‘yanılgı’’. Zira bunu sana yapanlar sen olduğun için değil; onlar ruhsal olarak sağlıklı olmadığı için yaptılar. Sen değil bir diğeri da olsa onlar bir daha birebir şeyi yaparlardı. kimi vakit yalnızca bunu bilip fark etmek bile iyileştiricidir senin için.
Unutmak istersin, hiç hatırlamamak… diğer şeylerle oyalanmayı istersin. Ya da bir şeyler kullanmayı alkol ya da unsur örneğin. Onlarla kısa vadede tahliller ararsın kendine. Uyuşursun ya da fazla kullandığında sızıp kalır o geceyi de atlatırsın. Çok uzun sürmez bu tahlil; artık karşında birden çok sorun var. Alışmaya başladığın ve bırakamadığın bağımlılık yeni sorunun. İşler karmaşıklaştıkça hayat da zorlaşmaya başlar senin için. Güzelce geri çekilmişsindir artık herkesten her şeyden. Kendine inançlı bir liman arıyorsundur fakat bu yaşadıklarının akabinde bu biçimde bir liman bulmak hiç de kolay değildir. Bir gün bir şey olur hayatında; bir kıvılcım, kimi vakit bir dost, kimi vakit bir aile üyesi. Fark edilmesi fazlaca kolay olan bu sendeki değişime biri dur demek sana takviye olmak ister. İşte bu da kıssanın ikinci kısmı; şaşırırsın evvel bu biçimde bir durumla karşılaşınca. İçindeki karamsarlık ve hayata karşı olan ümitsizliğin o denli artmıştır ki; hiç bir şeyin mümkün olmadığına inanırsın. Artık senin de unuttuğun bir şey var işte: ‘‘Nefes aldığın sürece, umut sürekli vardır.’’ Nihayet ikna olursun daha sonra. Yaşadığın bu yükü paylaşacağın anlatacağın, seni anlayacak ve seni taşıyabilecek bir terapistle bir yola çıkmaya karar verirsin. Bu yol uzun olabilir bunu bilmen gerek. Fakat bu yolun sonuna yaklaştıkça ortasında yaşadığın karanlığın nasıl aydınlığa dönüşebileceğini deneyimlemek tahminen de dünyanın en hoş şeyi olacak senin için. Lafı fazla uzatmayacağım. Vakit harekete geçme vakti. Bu umutsuz kabullenişi bir kenara koyup kendin için bir şeyler yapma vakti. Ve unutmadan şunu hatırlatacağım sana inan bana ‘‘Saklamak, anlatmaktan daha zordur.’’
Okumaya devam et...